İstanbul Havalimanı'nda Deniz Sağdıç'ın Ready Remade adlı portre sergisi var. Atık kağıt, kumaş, fermuar, ilaç tabletlerinden yapılan portreler canlı renkleri, gerçekçi ayrıntıları ile hayli ilgi çekici. Her türlü malzeme ile sanat yapmanın mümkün olduğunu gösterirken dünya üzerinde insan eliyle üretilen (ki artık bunun toplam ağırlığının yeryüzünde yaşayan doğal formların ağırlığını misliyle geçtiğini biliyoruz) materyallerin yarattığı atık sorununa da dikkat çekiyor. Sanatla her nerede olursak olalım karşılaşmak güzel. Özellikle de çocukların. Estetik algı, beğeni böyle gelişiyor.
Atık materyallerden yapılan portreler bana yıllar evvel izlediğim bir filmi hatırlattı. "Seviyor, Sevmiyor".
Film iki bölümden oluşuyor. Aynı sekansla başlayıp aynı sona ulaşıyor. İlk bölüm Seviyor'da genç bir kadının evli sevgilisine duyduğu sevgi, yaşadığı hayal kırıklığı anlatıyor. Aynı sekansa geri dönüp bu kez erkek kahramanla yürüdüğümüzde olayların ilk tanıklığımızdan bambaşka olduğumuzu fark ediyoruz. Film hakkında spoiler vermek istemiyorum. Eğer izlerseniz neden aklıma geldiğini anlayacaksınız.
Karşımda ışıklı bir ekran var. Uçuşumuza ait bilgileri seçebilmek için gözlerimi kırpıştırıyorum. Beyaz ışıklar parıldıyor, uzuyor, kısalıyor, harfler birbirinin içine düşüyor. Sanırım yakın gözlüğü zamanım geldi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder