Şikayet Etmeme Günü

Geçen haftaydı sanırım. Süt dişinde apsesi olan bir oğlan çocuğu geldi. Şu öğretmenlerin küçük harflerle konuş evladım dedikleri türden ele avuca sığmaz bir oğlan. Koltuğa oturduğu anda ne zaman kalkacağını düşünen, cesur ama tezcanlı, canı sıkılınca bağıran bir insan evladı... Bir ara seri halde şikayete başlayınca "Bugün şikayet etmeme günü," dedim ve her şikyetine karşılık mevcut durumla ilgili olumlu bir şey söyledim. Sonra da düşündüm. Hayata nasıl baktığımı, ne sıklıkla şikayet ettiğimi? Bir günü hiç şikayet etmeden geçirmek hiç kolay değil. Eni konu antrenman gerekiyor. 

Bugün bayram öncesi son iş günüydü. Yoğundu. Ama işlerin bir şekilde aktığı bir gündü. Zaman nasıl geçti, inanın hiç anlamadım. Eve geldim. Bavul topladım. İki posta çamaşır yıkadım. Kurutucu hâlâ çalışıyor. Elimde telefon bu satırları yazarken sırtımı dinlendiriyorum. Sani bacağıma yaslanmış uyuyor. Bir telaş, koşturmacadır gidiyor. Gözlerim kapanıyor. Bey kişisi eve gelecek daha bavul hazırlayacak. Liste uzar gider ama bugün şikayet etmeme günüymüş. Tanıdığım biri söyledi. 

Her şey zıttıyla varsa, şikayet etmiyorsak şükredeceğiz, sahip olduklarımız için minnet duyacağız demek ki. 

Ee sevgili arkadaşım senin "iyi ki" listende neler var? Bak ben sana benimkilerden sayayım:

Muayenehanemin önündeki kaktüsler çiçek açtı.

Bayram öncesi işler yetişti ve yolunda gitti. 

Bir hastam iki kutu bayram çikolatası getirdi. 

Gün boyu yoğun tempoda çalıştık ama bana mısın demedik. Yorgun düşmedik. Yüzümüz asılmadı. 

Annem yaprak sarma getirdi. 

Önlükler haricinde kirliler yıkandı. Kurudu (neredeyse) 

Sebastian (robot süpürgemiz) evde gezindi, durdu. 

Yeni bir yer göreceğiz ve nefis plajlarda yüzeceğiz. 

Sani ayaklarımın dibinde. O da beni seviyor. 

Neymiş. Günü nasıl hatırlayacağımız seçme gücü bizimmiş. Unutma bugünün seçimi şikayet etmemek ve güzellikleri sıralamak. Sıra sende!