Yeni kitap: Geçmiş Zaman Çileleri

Yeni öykü kitabım "Geçmiş Zaman Çileleri" matbaaya gitti. Yayınevi sosyal medyada paylaştığına göre ben de bu mutlu haberi bloğumda paylaşabilirim. 

Heyecanlı, hevesli ve sabırsızım. Kitabın bir an evvel elime geçmesini, sayfalarını çevirmeyi, okurlarla buluşmasını arzu ediyor, onların yorumlarını duymayı dört gözle bekliyorum. 

İlk kutlamayı kızımla baş başa yaptık. Tavuk dürüm, turşu, ayran... Bir dilim pastayı bölüşürken bir sonraki kitabımın bir çocuk romanı olmasını temenni ettim. Sesli olarak. Çünkü onun da isteği bu. Hem de yıllardır. Uzun bir kurmaca metin yazmaya zamanım olmadığına  dair kendimle yaptığım sessiz, sözsüz ama dirençli anlaşmayı iptal edersem, bir adım atarsam, denersem, bir yolunu bulursam neden olmasın! Bakarsın bir kitabım ikinci baskıyı da görür böylece.

                                                                               *

Arka kapak yazısı: 

Eksiltmeli, ucu açık ancak bir o kadar da kişisel alanlarda kök salarak düşündüren öyküler... Yazarın, söyleyeceği çok şey olduğunu sezdiren ama asıl bunları “söylemeyerek” düşündüren öykü dili... Öykünün tezgâhında ustalaşmadan kelimeleri böyle duru kullanmak mümkün mü? Tuğba Gürbüz, Geçmiş Zaman Çileleri’nde babanın cenazesini kaldırıyor.

Çekilmez evlilikler, tükenmiş kadınlar, hayalsiz ergenler, biteviye süregiden monoton hayat... Aile... o çilenin diğer adı. Kördüğüm. Varlığı da yokluğu da sorun olan “BABA”...  Kadının ve çocukların üzerine abanmış varlığı ağırlık, yokluğu daha da büyük bir ağırlık. Toplum öyle kurulmuş, ilahi yasalar öyle emretmiş. Baba dilsiz, baba dert, baba kördüğüm olmuş bir çile... Geçmiş zaman çileleri, hep baba merkezli. O çileler çocukların kollarında, anneler inançlı, o çileler çözülecek, yumak yumak sarılacak... Çocuk neşeyle sokağa koşacak, çile bitecek...

Ama bitmiyor. Çünkü “Zamanı geçmiş her şey, çürümeye mahkûm. Can vermek mümkün değil.”