Kendiliğinden

Taşınma süreci başladı. Kitaplık söküldü. Yeni eve kuruldu. Zor kısım kitapları taşımak. Kendimce bir düzenim var. Çok dağılmadan sistemimi kurabilmek için elimin değdiği kadarını kendim parça parça taşıdım, taşıyorum. Daha uzun sürdüğü kesin. Bununla beraber odanın içinde neyi nereye koyacağımı bulmak için zamana, odayla, eşyalarla bakışmaya, konuşmaya ihtiyacım var. Şimdi oturduğum evde çalışma odam küçük ve karanlıktı. Çalışma masasına oturduğumda yüzüm duvara, sırtım sokağa dönüktü. Sokak dediysem, iki apartman arasındaki geçit. Bu sıkışıklıktan, yüzümü duvara ve kitaplara dönmekten  sıkıldığımı fark ettim. Pandeminin ilk yazını geçirdiğimiz kampta bulaşıkları yıkarken denize, ağaçlara bakmak bana doğaya bakan pencerenin önüne yerleşmiş bir masa hayalleri kurdurdu. Yeni evde bu imkânı tanıdım kendime. Çalışma masasını pencerenin önüne çektim. İnce, beyaz bir tülün ardından keçileri, otlağı, bulutları izlemek mümkün. Pencerenin denizliği saksı alacak genişlikte. Niyetim orayı çiçekli ve yeşil tutmak... 

Şehrin sıkışık, dar sokağından çıkıp sonuna gitmenin, köy sınırına dayanmanın en büyük getirisi ferahlık hissi. Pencerenin önünde durmak ve karşıya bakmak hoşuma gidiyor. Gözüm dinleniyor. Yorulduğumu, pek çok konuda hevesimin kaçtığını fark ediyorum o zamanlarda. Yeniden başlamak, yeni bir evde ikamet etmek, yeni hayaller kurmak, yeni hedefler, niyetler belirlemek iyi geliyor bünyeme. Henüz evi taşımadan zihnimin bambaşka hayallere kaydığını fark ediyorum şaşkınlıkla. Belki de hiç gidilmeyecek şehirler çağırıyor uzaktan. Sırası gelmemiş hayallerimi sarıp kaldırıyorum bir kenara. Önce bloğa yazmalı. Yarısı toplanmış, düzeni kaçmış evin içinde neredeyse imkânsız. Bu yazıyı da uyuduğu için randevusuna gelmeyen bir hastadan doğan boşlukta yazıyorum. Doğa boşluğu sevmiyor işte. Her boşluk başka bir eylemle doluyor. Kendiliğinden. Bu yazı da böylece bitiyor. Kendiliğinden.