İki farklı aileden gelen, farklı yaşam alışkanlıkları olan iki insanın aynı evin içinde yaşaması yeterince zor değilmiş gibi kalkıp bir de çocuk/lar yapıyoruz ve orada uyumlu olmayı bekliyoruz. Bu konular hakkında çoğunlukla da önceden konuşmuş değiliz. Dünyanın en zor denklemi bence bu.
Tek ebeveynli bir aile olmanın avantajları var, zorlukları da elbette. Nuh gemiyi tufandan önce inşa etti misali, kriz çıkmadan, çok tükenmeden zorluklarla mücadele için yeni beceriler edinmeye, kaynaklarımı geliştirmeye, alet çantamı doldurmaya çalışıyorum. Arkadaşlarıma soruyorum. Başkalarının çözümlerini merak ediyorum. Onların işine yarayan şeylerden faydalanırken, bana uymayacakları ise eleyeceğim elbette ama çok kafa, çok deneyim, tek kafa, tek deneyimden yeğdir her halükarda. O yüzden açık uçlu sorularımı size de yöneltiyorum.
Tek ebeveynli bir aile olarak günlük hayatını kolaylaştıran araçların ne? (Temizlik, alışveriş, mutfak, çocukla zaman, kendine ait zaman vb.)
Diğer ebeveynin çocukla ilgili istekleri senin değerlerinle uyuşmadığında uzlaşmayı nasıl sağlıyorsun?
Diğer ebeveynin isteğini çocuğun iyiliği için yapılmış bir rica olarak duyamadığında, bunu bir talep, dayatma olarak değerlendirdiğinde, sınırlarının ihlal edildiğini düşündüğünde durumu nasıl kotarıyorsun?
Not: Sorular yalnızca bekar ebeveynlere dönük değildir. Boş bırakabilir, istediğiniz sorudan başlayabilirsiniz. Vereceğiniz her yanıtın çözüm arayışıma, hanemizin iyilik haline katkı sağlayacağını hatırlatır, başarılar dilerim.
Merhaba,
YanıtlaSilAnne-babam ayrı olduğu için tek ebeveynli olarak büyüdüm. Babam uzaktaydı o yüzden annemin kararları ve yöntemleri ile büyüdüğümü söyleyebilirim. Tatillerde babama giderdim ve annemde yapamayacağım bazı şeyleri yapabilirdim. Mesela babamla birlikte kokoreç yerdik, annem normalde izin vermezdi ama tatillerde karışmıyordu. Şu an tek ebeyn olarak çocuk büyütsem sorunları, sorun olmadan önce ön görmeye ve çözmek için diğer ebeveyn ile oturup sakince planlama yapmaya çalışırım. Yani şöyle olursa biz şöyle davranacağız, böyle bir şey yaşarsak şu adımları izleyeceğiz. Mesela bir konuda uzlaşamazsak dahi bunu çocuğa asla yansıtmayacağız, ayrı bir yerde konuşup bir çözüm bulmaya çalışacağız, sorunlar için birbirimizi suçlamak yerine çözüm odaklı olacağız... Gibi gibi... Çocuklar doğaları gereği fikir ayrılıklarını fark ederlerse bu durumu kullanabilirler.
Her konuda anlaşmak zor o yüzden her iki taraf için en önemli konular belirlenir ve daha önemsiz olan konulardakarşılıklı bazı tavizler verilirse süreçler daha sağlıklı ilerleyebilir. Naçizane aklıma gelenleri paylaşmak istedim. Size kolaylıklar diliyorum.
Bunlar evli ya da boşanmış her çiftin çocuk yetiştirirken dikkat etmesi gereken şeyler, tabi. Önceden belirleme işi çok pek kolay değil. Çünkü ilişkiler dinamik, her zaman öngörülebilir değil. Ancak niyet konulabilir. Barışçıl yollarla, uzlaşmacı olmayı seçiyorum gibi. O da ufuk çizgisi gibi bir şey ☺
SilEbeveynlik tutumlarında uyumu yakalamak her zaman mümkün olmuyor. Çünkü her birey kendi yetiştirilme tarzıyla yaklaşmaya çalışıyor. Aile kodlarını birebir taşımasa da onların yansımaları oluyor. Uyumlu bir yaklaşım oluşturmak zaman alıyor. Uzlaşmadığımız konuda önce onu ikna etmeye çalışmak, yorucu oluyor:)
YanıtlaSilOralarda anlaşmaya, uzlaşmaya gönlü olmak lazım galiba. Bu da bir niyet meselesi.
Sil