Bloglarda yeni yılı uğurlama, aralık ayını kapama yazıları başlamış. Geç olsun, güç olmasın. Sokulayım bir yerinden kervana.
Kasım ayı bitti. Yılın en ışıltılı ayı geldi. Çocukluğumdan beri pek severim aralık ayını. Simli kartpostallar, ışıl ışıl vitrinler, ışıklar, kırmızılar, yeşiller, hediye paketleri, süslenmiş yılbaşı ağaçları, kokina buketleri... Ondandır, hayalini kurmam Noel pazarlarının. Bu yıl, o yıl dostlar. Perşembe günü yola çıkıyorum.
Tatilleri seviyorum. İnsanı otomatik pilottan çıkarıyor bir kere. Dikkat kesiliyorsun. İlgini, özenini veriyorsun etrafına. Gözler fıldır fıldır, her yeniliği yalayıp yutmaya hazır. Tekrarlayan düşüncelerinden sıyrılıyorsun ve daha çok anın içinde kalıyor, daha çok anı biriktiriyorsun. İşte bu yüzden heyecanlıyım. Hem de çok.
Bu ara kutlamalara doyuyorum. Meslekte 25. yılın anısına hem İstanbul'da hem burada iki plaket aldım. Bizim odanın kuruluşunun 25. yılı anısına odaya emek veren yöneticilere verilen plaketi da alınca üç plaketle birden taçlandım. Kutlamalar güzel şey.
Bir başka kutlamayla devam edeyim öyleyse. Spor salonuna kaydoldum ve o çok korktuğum şey başıma gelmedi. Kaydolacağım ve gitmeyeceğim mitini ıskartaya çıkardım. Haftada en az üç, çoğu kez dört, beş gün gidiyorum. Sabah güne kordonda yürüyerek başlıyorum. Bunu da çok nadiren erteliyorum. Bu ikisi bana çok iyi geldi. Son bir ayın en güzel rutini oldu, hayatıma yerleşti. Karşılığını da almaya başladım. Güçlenen kollar, incelen basenler...
Epeydir tiyatroya gidemediğimden yakınıyordum. Orada da şeytanın bacağını kırdım. Bir arkadaşımla Armağan Çağlayan'ın Seyfi Bey oyununu izledik. İki saat sahnede kaldı hem güldürdü hem hüzünlendirdi. Performansını epeyce başarılı buldum. Kendimize bu zamanı hediye ettiğim için de memnunum. İnsanın kendine keyif aldığı şeyleri hediye etmesi güzel şey, nihayetinde. Tüketim çılgınlığı ve hedonizmin ötesinde karşılıklı bağların kurulduğu, insanın insana temasını sağlayan şeylerden mutluluk duyuyorum. Yeni yıldan en büyük muradım da bunu arttırmak. Başkaca bir şey değil.
