NASIL YAZIYORLAR? (19)*

Yazarların okuma alışkanlıkları okurun ilgisini çeken bir konu. Sevdiğim, sevmediğim, okuduğum, okumadığım tüm yazarların söyleşilerinde yazım, üretim aşamasına dair söylediklerini iştahla, ilgiyle okuyorum. 

Kurmacabiyografiler, web günlüğüm olduğuna göre, yeri geldikçe buraya da not düşebilirim.
İşte on dokuzuncusu: Aysun Kara
* Bu yazı Kurmacabiyografiler için yazılmıştır.

Yaşamını sürdürebilmek için çalışmak zorunda olan pek çok yazar gibi ben de sıkışık zamanlarda yazıyorum. Yazmaktan öte öykülerimi iki arada bir derede çatıyorum. Her sabah uyandığımda o sıralar üzerinde çalıştığım neyse o gelir aklıma.  

Sanırım benim zihnim yıllardır ikiye bölünmüş durumda. Bölmeler arasından sızıntılar da oluyor tabii. Gün boyu işimi yaparken okuyup yazacaklarım zihnimde şekillenir. Bir yüzü kullanılmış A4 kâğıtları ikiye bölüp not almak üzere hastanedeki masamda tutarım. Bu küçük kâğıt parçalarına yazma işi kendi kendimin gözünü korkutmamak için yaptığım bir iştir. Gün boyunca uzun soluklu yazacak zamanım olmayacağını bilirim çünkü. Ben masamda bu kâğıtlara ufak tefek bir şeyler çiziktirirken hastam karşı masada az önce öğrettiğim egzersizleri yapıyor olabilir. Göz ucuyla onu izlerim, o elindeki hamurla parmak kaslarını kuvvetlendirirken benim zihnim bir gün önceden aklıma düşen öykü ucunu kovalar.  Kimi zaman da hastalarımdan birisinin randevusuna gelmeyeceği ya da geç geleceği tutar. İtiraf etmeliyim ki bu yarım saatlik zaman beni pek sevindirir. Hele o sırada üzerinde uğraştığım bir metin varsa değmeyin keyfime.

Yıllardır öğle aralarını oldukça verimli kullandığımı söyleyebilirim. On beş yirmi dakika içinde alelacele bir şeyler atıştırdıktan sonra neredeyse kırk beş dakikalık “özgür” bir zamanım olur. Bu zamanımı çoğunlukla bölük pörçük notlarımı birleştirerek ve üzerinde çalıştığım her neyse onunla uğraşarak değerlendiririm. Örneğin şu anda bu yazıyı da öğle arasında yazıyorum.

Akşam saatleri tabii okumak ve yazmak için yekpare zaman. Son yıllarda zorunluluktan yaptığım işleri (ev işleri, yemek gibi)  asgariye indirdim. Oğlum artık bir yetişkin, bana pek fazla ihtiyacı yok. Bütün bu sebeplerden çalışmaktan arta kalan zamanımın efendisiyim diyebilirim. Ertesi gün gidilecek iş mecburiyeti yüzünden geç saatlere kadar çalışmam mümkün olmuyor. Hafta sonlarımı planlarken de tabii edebiyat her zaman başrolde. Ev düzenim de edebiyat odaklı yaşantıma uygun haliyle. Evde yer tutan en önemli eşya kitaplar, defterler. Çeşitli boyuttaki defterlerim aslında epey düzensiz bir biçimde ya da yalnız kendi bildiğim bir düzen içinde sınıflanmıştır. Çalışma masam ve odam olmasına rağmen çoğu zaman salondaki koltukta kâğıt yığınının içinde çalışırım. Nerede yazarsam yazayım, kimi zaman uyku saatim de dahil olmak üzere günün her saatini okumak ve yazmak düşüncesiyle geçiriyorum.   

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri:16

Bilmek isteyen yola çıkar. 

Şefkatli Anne Günlükleri'ni yazmak, ebeveynlik amaçlarımı, önceliklerimi belirlememe, düşüncelerimin ve eylemlerimin farkına varmamı sağlıyordu. Sura Hart alıntıları bitince, sanki ters yönde yürümeye başlamışım gibi bir düşünce gelip çöreklendi içime. Yeniden konu üzerine düşünmek, yazı yoluyla düşüncelerimi tasnif etmek, eylemlerimin farkına varmak istedim. İşbu sebeple www.nonviolentcommunication.com sitesinde ücretsiz yayımlanan haftalık ipuçlarının rehberliğinde yeni bir günlüğe başlıyorum.

İpuçlarının çevirisi bana ait.

Şefkatli Ebeveyn İpuçları
Kıymetli zamanınızı neyin yürümediğini göstererek harcamak çocukla ilişkide yaygın bir durumdur ve çoğunlukla hem sizde hem onda hayal kırıklığı, kaygı ve cesaret kaybına yol açar.
Bu hafta neyin yürüdüğünü, iyi gittiğini fark etmeye başlayın. Her gün başarılarınızın birkaçını kutlama alışkanlığı kazanın. Çocuğunuz eninde sonunda eğlenceye katılmak isteyecektir.

Ben ne düşünüyorum?
Bu yalnızca çocukla sürdürdüğümüz ilişkiye dair bir mesele değil bence. Çoğu zaman, çoğumuz hayatında yanlış ve eksik gidenlerin sesini daha gür duyuyor diye tahmin ediyorum. Takdir etmek ve şükran duymak, bunu gündelik hayatın her ânına eklemlemek hayat kalitemizi nasıl da artırır halbuki.

Deniz'le nasıl paylaşıyorum?
Sabah biraz geç çıktık evden. Otoparka girdiğimde çıkışım tamamen engellenmese de sabah sabah epey manevra yapmam gerekeceğini gördüm. Ya da rampayı geri çıkarak sokağa dik ve hızlı bir çıkış yapmalıydım. Kısacık bir tereddüt ânından sonra "Yürüyelim," dedim Deniz'e. O dünden razıymış. Hemen hızlandı. Yokuş aşağı saldık kendimizi. Elimi bu sezon ilk kez giydiğim montumun cebine soktuğumda teşekkür nesnesi olarak kullandığım tespih tanesini andıran minik kozalağa değdi parmak uçlarım. "Bak ne buldum?" dedim neşeyle. Ve adet olduğu üzere üç teşekkürümü sıraladım.
Dün akşam işten geldiğimde hazır bulduğum yemekler için baboşa
Yatağına girip sokulduğum ve sarıldığım için Deniz'e
Hikâyelerimi değerlendirip düşüncelerini benimle paylaşan arkadaşıma

Bu teşekkürleri formata çevirmeye çalışayım:
Toplumsal cinsiyet eşitliği konusunda kızıma doğru rol model sunan bir babası olduğu için şanslıyım.
Kızımla aynı çatı altında sağlıklı, huzurlu yaşayabildiğim, onun ihtiyaçlarını karşılayabildiğim için şanslıyım.
Hayallerimi, isteklerimi gerçekleştirirken beni destekleyen arkadaşlarım olduğu için şanslıyım.

Deniz'in geri bildirimi ne?
İpucunda öngörüldüğü üzere Deniz oyunun çağrısını aldı -evveliyatı dolayısıyla aşinalığı vardı_ ve eğlenceye katıldı. İşte onun teşekkürleri:
Arabayı oraya park ettiği için kırmızı arabaya (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Benimle 13 kez bilye oynadığı için baboşa (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Ayaklarımı sıcak tuttuğu için botlarıma (mevsim koşullarına uygun giyinme, korunma ihtiyacı)

Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
İhtiyaçlarımız karşılandığı sürece kendimizi çok daha mutlu, huzurlu ve güvenli hissediyoruz. Dünyada en temel ihtiyaçları karşılanmayan, savaş, açlık, işsizlik nedeniyle göç eden yüz binlerce çocuk olduğunu düşününce sahip olduklarımız için şükretmemiz, minnet duymamız gereği ortada. Bu alışkanlığı, çocuğa yersiz kapris yaptığını düşündüğümüz zamanlarda "Asla tatmin olmuyorsun!" diye çıkışarak, "Dünyada ne kadar aç çocuk var biliyor musun?" diye dırdırlanarak vermemiz mümkün değil. Sahip olduklarına teşekkür etmeyi, kıymet vermeyi bizim davranışlarımızdan öğrenecek. O yüzden gündelik ıstırabın içine hapsolmayı bırakıp Polyannacılık oynamayı, bardağın dolu tarafını görebilmeyi öğrenmek lazım. Buna sahip değilsek de spor yapar gibi, bir dil öğrenir gibi üzerine çalışabilir ve geliştirebiliriz.

Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Merak etme, üzerine düşünme, yeni fikirler geliştirme ve uygulamaya devam etme hâllerimden memnunum.

Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 1 

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 2 

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 3

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 4

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 5

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 6

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 7

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 8

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri:9

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 10

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 11 
Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 12
Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 13

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 14

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri:15

Nasıl Yazar Oldular? (40)

Yazmak, yazar olmak, ucu çocukluğa kadar gidip dayanan, hiç bitmeyen, ömür boyu çaba gerektiren bir uğraş. Yazarların yazmak ve yazar olmakla ilgili içlerinde uyanan en erken hatıradan, ilk ürünlere, yayımlanmış eserlere ve geleceğe uzanan yolculuklarını onların ağzından dinlemek, sizi de bu serüvene dahil etmek istedim. Buyurun. 

15 Haziran 2001 tarihinde roman yazmaya karar verdim, fakat romanın nasıl yazılacağını bilmiyordum. Deneye yanıla, sile yırta; zamanla öğrendim yazmayı. Hala da öğrenmeye devam ediyorum… O günlerde 27 yaşındaydım. Hayatımı köklüce değiştirmekle kalmayan, yeni bir kimlik de edinmeme neden olan ruhsal ve fiziksel bir yıkım yaşamıştım. Kendimi yeniden inşa ediyordum; ya olacaktım ya ölecektim. “Yazarak olmaya” sığındım; çabaladım, boğulmamak için çırpınmak gibi adeta. Gayret değildi benimki; yüzmeyi öğrenmek isteyenlere özgü, gergin ama öz olarak kontrollü ve gönüllü bir hareket içermiyordu yani… Ayrıca, “iyi yazmanın” gerek şart olduğunu ama yeter şart olmadığını; inatçılık ve tutkuyla birleşmeyen yazma uğraşının heves sınırlarının ötesine geçemeyeceğini gördüm… Kuşkusuz yazmanın ön koşulu okumak; bizden öncekileri iyi bilmek. Sonra, kendi cümlemizi, sesimizi bulmaya çalışmak… Bildiğim bunlar, ama şunu da biliyorum ki hiçbir yazarın,  aslında nasıl yazar olduğunu tam olarak bilmesi mümkün değildir.   

Emrah Polat 

* Bu yazı ilk kez 13/10/2019 tarihinde Parşömen Fanzin'de yayımlanmıştır. 

Kendi halimde bir derdim var

Mutlu olmak ve kalmak varılacak bir hedef, sabit korunabilecek bir değer değil benim için. Öyle hayatını mutluluğu arayarak geçirmiş biri de değilim. Geçmişe dönüp bakmak, özlem duymak, sık sık melankolinin sınırlarında gezinmek yaradılışımda var. Yakıcı bir pişmanlık değil bu, çokça kendini tanıma isteği. Geldiğim yollara bugünkü bilincin ışığında bakmak, yol ayrımlarında hangi dürtülerin beni seçimlere ittiğini keşfetmeyi, buralardan edindiğim deneyimleri tel tel ayırmayı, işime yarayanları heybeye atmayı ve yola devam etmeyi kolaylaştırıyor sanırım. Bu yüzden iki başım var gibi hareket ediyorum, biri her daim geçmişe dönük, fayda sağlamaya çalışıyor, biriyse ileriyi, yolun kalanını kolluyor. Kolay değil böyle yürümek. Yıllar içinde alıştığımı sanıyorum. Tanımanın verdiği konfor alanından olsa gerek bu alışkanlığımla didişmiyorum. Değiştirmeye çalışmıyorum. Kimi zaman yoruyor, yalan değil ama dedim ya, tanımanın getirdiği konfor kolay terk edilir şey değil. Bir sürü avantajı olduğunu bile söyleyebilirim.
Geçmişle gelecek arasında kurduğum köprü çoğu zaman bir öğretmen bana, örneğin. "A-ha" anları yaşattığını, kimi küçük değişimlerin tetikleyicisi olduğunu da söylemek mümkün. Ve fakat özellikle bir şeylerin yolunda gitmediğini hissettiğim anlarda, geçmişten çullanan kimi ayrıntılar geleceğe gölge düşürmekle kalmıyor, zihnimde sürekli çoğalttığım, geviş getirdiğim düşüncelere dönüşerek kafamın büyümesine yol açıyor ve beni hayli yoruyor. Geçen yıllar bana hile yapmayı öğretti. Kafamı çevirmeyi, görmezden gelmeyi başarabiliyorum ama ben unutsam, bedenim unutmuyor. Ne zaman böyle bir deneyimin içinden çıksam boynum geriliyor, ağırlaşan başımın altında adeta eziliyor. Hop zonklayıcı bir baş ağrısı geliyor, sağ şakağımın üzerine yerleşiyor, oradan yol alıp birinci büyük azı dişime iniyor. Diş hekimi olmasam bu zihinsel atakların birinde muhtemelen tıbbi atık kutusunu boylardı. Ama ben diş hekimiyim. Kendini de dinleyen, bedenine kulak vermeyi deneyimleyen bir diş hekimi... O yüzden dişim hâlâ benimle. 

Bu atakların psikosomatik olduğunun farkındayım. Hatta gelişinin adım seslerini dahi işitebiliyorum. Tam olarak hangi anda, hangi konuşma üzerine gelip bedenime yerleştiğini bile görebiliyorum. Nazik bir ev sahibi gibi toplanıp gitmesini bekliyorum. Belki beklerken kendime bu derdin içinden nasıl yürümeyi, geçmeyi seçeceğimi de sorabilirim. 

Bir Öfke Hikâyesi: Şüphe*

Koreli sinemacı Lee Chang-dong, Haruki Murakami’nin Ahır Yakmak adlı hikâyesinden esinlenerek çektiği Burning (Şüphe) filminde bugünün genç insanlarının hayatını anlatıyor. Chang-dong verdiği bir söyleşide filme başlama motivasyonunu şu sözlerle anlatıyor:

“Uzun bir zaman boyunca genç insanlar, özellikle de bu kuşağın gençleri hakkında bir hikâye anlatmak istedim. Geçmiş projelerimden bazıları ‘Proje Öfke’ olarak adlandırılmıştı. Bunun nedeni şu; bugün dünya genelindeki herkes, milletine, dinine ve sosyal statüsüne bakılmaksızın farklı nedenlerden ötürü öfkeli görünüyor. Gençlerin bilhassa aciliyeti olan bir sorun. Bugün Kore'de yaşayan Y kuşağı, ebeveynlerinden daha kötü durumda olan ilk kuşak olacak. Geleceğin önemli ölçüde değişmeyeceğini düşünüyorlar. Bu film, içi bastırılmış öfke dolu, aciz olduklarını hisseden genç insanlar hakkında.”

                                

Filmin odağında, üç genç insan var: Jong Su Lee, Hae mi ve Ben.

Jong Su Lee yaratıcı yazarlık bölümünü bitirmiştir. Yazılmaya değer hikâyesini ararken kuryelik gibi işler yapmaktadır. Dairesini boşaltmak zorunda kalınca geçici olarak çocukluğunun ve gençliğinin geçtiği Paju'ya, aileden kalma çiftlik evine döner. Babası öfkeli bir adamdır. Hakkında bir devlet memuruna saldırmak yüzünden açılan bir davanın sanığıdır. Kısa süre sonra tutuklusu da olacaktır. Babanın öfke probleminin aileyi dağıttığı, annenin uzun yıllar önce onları terk edip gittiği anlaşılmaktadır.

Hae mi, Jong Su Lee'nin çocukluk arkadaşıdır. Ünlü bir ustadan pandomim dersleri almakta, geçimini sağlamak için fazlaca gelir sağlamayan günlük tanıtım işlerinde çalışmaktadır. Bu tanıtım işlerinden birinde çalışırken tesadüfen karşılaşırlar ve yeniden görüşmeye başlarlar. Hae mi’nin hayata karşı büyük bir açlığı vardır. Bu açlığı giderebilmek için Afrika'ya seyahate gider. Hakkında çok şey duyduğu bir kabilenin büyük ve küçük açlık üzerine seremonilerini yakından görmek, deneyimlemek istemektedir.  Jong Su Lee'den yokluğunda kedisi Kazan'a bakmasını ister. Dönüşe geçerken Jong Su Lee'yi arar ve kendisini havaalanında karşılamasını ister.

Ben, Hae mi'nin havaalanında tanıştığı yeni arkadaşıdır. Jong Su Lee'nin yazar olduğunu öğrendiği için onunla tanışmak ister. Zengindir, güzel bir evi vardır. Kibardır. Hae mi’yi çok heyecanlandıran, hakkında coşkuyla konuşmasını sağlayan türde deneyimler Ben’in üzerinden geçip gitmekte, onda herhangi bir heyecan ya da coşku yaratmamaktadır. Çok genç olmasına karşın sürdüğü konforlu ve rahat yaşamla Hae mi ve Jong Su Lee’den ayrılmaktadır. Hae mi’nin anlattıklarına karşı ilgisizliği, arkadaşlarının Hae mi’ye karşı alaycı tutumlarından rahatsız olmaması aralarındaki ilişkinin sahiciliği ve samimiyetine gölge düşürmektedir.

Üçlü son kez Jong Su Lee'nin babasına ait çiftlik evinde bir araya gelir. Yemek yer, ot çeker ve sohbet ederler. Alkol ve sigaranın etkisiyle sızan Hae mi uyurken Ben, Jong Su Lee'ye sera yaktığını anlatır. Ben'in başkalarının seralarını izin almadan yakması Jong Su Lee'nin kafasını karıştırsa, kendinde bu seçimi yapma hakkı bulmasından rahatsızlık duysa da Ben kendinden son derece emindir. İzah eder:

“Başkalarının seralarını izin almadan yakıyorum. Tabii yangının büyümesini istemem, seraları ona göre seçiyorum. Yalnızca seraları yakmak istiyorum.”

Sohbet ilerler. Ben aşağı yukarı iki ayda bir sera yaktığını, her zaman elinin altında uygun bir sera olmayacağı için önceden seçtiğini söyler. Konuşma Ben'in yakında yeni bir sera yakacağını, seranın çok yakında olduğunu, kontrol etmek için geldiğini söylemesiyle devam eder. Hae mi uyanır, giderler. Seralar bir anda Jong Su Lee’nin ilgi alanına girer. Ben’in yakabileceği türden derme çatma seraların yerini belirler, günlük yürüyüşleri esnasında her birini kontrol eder. Sera konusunu neredeyse kendi yangın çıkartacak denli takıntı hâline getirir.

Hikâyenin kalan kısmında Jong Su Lee, Ben’in yaktığını söylediği seranın ve sırra kadem basmış Hae mi’nin izini sürer. Sıkı olay örgüsü, olayın çözülmesine yardımcı olacak türden ayrıntı zenginliği sizi iyi bir polisiyenin içinde tutar ve tatmin eder ancak Burning (Şüphe) filmi, kayıp bir kadını bulmak, ipuçlarını takip etmek ve gizemin bir bir çözülmesinden çok daha fazlasıdır. Yönetmen Lee Chang-dong ilk bakışta polisiye gibi duran, böyle algılanmasında da hiçbir sakınca olmayan filmde işsizlik, geçim sıkıntısı, anlam arayışı, sınıf çatışması, umutsuzluk ve öfke gibi problemleri işleyerek siyasal ve toplumsal bir eleştiri de yapar. Ve Murakami’nin hikâyesinin üzerine çıkar. Zira Murakami’nin hikâyesinde anlatıcı yazar otuz bir yaşında evli bir adamdır. Olayları üzerinden üç yıl geçtikten sonra aktarmakta ve hikâye anlatıcısı olmanın ötesine geçmemektedir. Lee Chang-dong’un uyarlamasındaki yerinde değişiklikler, okurun beklentisi olan ama anlatılması zorunlu olmayan parçaların genişlemesini, hikâyenin zenginleşmesini, kahramanların inandırıcılığının artmasını sağlarken, edebiyat uyarlamalarında sıkça rastlanan aslına uymanın yol açtığı yavanlığın da önüne geçiyor.

Burning (Şüphe) merak ve gizem dozunun hiç düşmediği, ne anlattığı kadar nasıl anlatacağını da iyi bilen ve buna kafa yoran bir yönetmenin elinden çıkma bir film. Chang-dong ana rayda anlatılan hikâyeden çok daha fazlasını arayan izleyiciye Hae mi’nin ünlü mandalina soyma numarasıyla bir kanca atmayı da ihmal etmiyor.  Hikâyede de önemli yer tutan mandalina soyma  numarasında Hae mi hayali bir mandalinayı soyar, kabuklarını bir kenara atar, mandalina dilimlerini yer ve çekirdeklerini çıkartır. Hae mi kendisini yetenekli bulan Jong Su Lee'yi şöyle yanıtlar: 

“Aslında çok basit. Yetenekle bir ilgisi yok. Yaptığım şey burada mandalina olduğuna kendimi inandırmak değil. Burada mandalina olmadığını unutmak gerekiyor. Hepsi bu.”

Buradan hareketle izleyici kendisine pekala şu soruyu sorabilir:

Jong Su Lee kendisini burada Hae mi olduğuna inandıran bir yazar mıdır, yoksa Hae mi’nin olmadığını unutan bir yazar mı? Karar sizin.

* Bu yazı 20 Ekim 2019 tarihinde Parşömen Fanzin'de yayımlanmıştır.

                                                                                                         

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 15

Bilmek isteyen yola çıkar. 

Şefkatli Anne Günlükleri'ni yazmak, ebeveynlik amaçlarımı, önceliklerimi belirlememe, düşüncelerimin ve eylemlerimin farkına varmamı sağlıyordu. Sura Hart alıntıları bitince, sanki ters yönde yürümeye başlamışım gibi bir düşünce gelip çöreklendi içime. Yeniden konu üzerine düşünmek, yazı yoluyla düşüncelerimi tasnif etmek, eylemlerimin farkına varmak istedim. İşbu sebeple www.nonviolentcommunication.com sitesinde ücretsiz yayımlanan haftalık ipuçlarının rehberliğinde yeni bir günlüğe başlıyorum.

İpuçlarının çevirisi bana ait.

Şefkatli Ebeveyn İpuçları:
Herhangi bir anda ne gelirse gelsin başa çıkabilirsiniz!
Bu sahip olduğunuz bir beceridir; şayet kendinizin ve çocuğunuzun neye ihtiyaç duyduğunuzu belirleyebiliyorsanız ve her iki ihtiyacı eşit derecede gözetebiliyorsanız.

Haftanın mindful alıştırması:
Bu hafta hem kendi hem çocuğunuzun ihtiyacını eşit derecede gözetin ve problemi her iki tarafın ihtiyaçlarını çözecek şekilde birlikte çözün.

Ben ne düşünüyorum?
İş yerinde çalışan sayımız arttı. Soyunma odasındaki dolap sayısı yetersiz ve fakat yeni dolap koymak için yerimiz yok. En uygun yer, mutfakta daha önce kitaplığın durduğu alandı. Sipariş verilmişti.  Beklenen dolap bugün öğle saatlerinde geldi. Deniz öğle yemeği için geldiğinde montaj devam ediyordu. Masanın üzeri mesleki dergiler, kitaplar, kataloglarla doluydu. Kitaplığın önündeki küçük girintide kendisine yer bulan oyuncak sepeti de ortalıktaydı. Bu değişiklik Deniz'in canını sıktı ve ağlayarak yanıma geldi.

Deniz'le nasıl paylaşıyorum?
Çocuklar, içlerinde çatışmaya yol açan olaylarda, karşılanmayan ihtiyaçlarını tek başına bulma ve dile getirme konusunda yetersiz kalabiliyor ve bir nesneye, duruma takılabiliyor. Deniz de ahşap kartal maketine yer olmadığı, onun kırılacağı üzerinden yansıtma yaptı nitekim. Oysa temel sıkıntı eşit gözetilmek, onun ihtiyaçlarının da önemsenmesi idi. Bu değişimin, onun düzenini bozduğu, iş yerindeki alanını yitirdiği, okul çıkışı işe gelmek yerine eve gitmenin çok daha konforlu olduğu gibi pek çok düşünce (hepsi birer tahmin elbette) içinde hızla dönüp duruyordu. Bu hortuma kapılmak ve/ya teselli etmek yerine düşüncelerini tahmin etmeye çalıştım. "Sen de bizim gibi kendine ait bir dolap mı istiyorsun? Kişisel eşyalarını koymak için yeterli alanın olmadığını mı düşünüyorsun?" vb. tahminleri sıraladım. Bu tahminleri duymak onu hemen rahatlatmasa da yavaşlatıyor, doğruluyor ya da düzeltiyor ve her koşulda düşüncelerini aktarmaya, duygularını belirlemeye başlıyor. Bunlar netleşince üzerinde uzlaşacak yeni bir strateji geliştirmek de kolaylaşıyor.

Deniz'in geri bildirimi ne?
Sakinleşince seçenekleri gözden geçirdik. Yeni ve ikimizin de içine sinen strateji belirledik. Mutlu son! (Bir sonraki çatışmaya kadar)

Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
Yeterince iyi anne olmak benim için makul bir ufuk çizgisi. Bunun için ara ara günlükleri okumak, önerileri hatırlamak, kaotik anlara dair eylem planları tasarlamak işe yarayacaktır. Bu da yapılacaklar listesine eklensin.

Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Bu tür duygu yoğun, karmaşa anlarında, sabırsız, yorgun ya da tahammülsüz olduğumda Deniz'in yere bıraktığı eldiveni alıp giyebiliyorum. O zaman sakinleştirici otorite olmayı başaramıyorum. İşler pek de yolunda gitmiyor. Bugün gitti! Çünkü haftanın mindful alıştırması aklımdaydı. Ebeveynlik niyetimi aklımda tutmak, onunla uyumlu davranmak bolca antrenman yapmayı gerektiriyor. Bugün yapabildiğim için kendimden hayli hoşnutum şu an. Ve fakat kitaplığı eve götürmek, ablamın evinden kullanmadığı rafları almak ve duvara monte etmek, kitapları yerleştirmek gibi yığınla iş bizi bekliyor. İmdat!

Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 1 

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 2 

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 3

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 4

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 5

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 6

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 7

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 8

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri:9

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 10

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 11 
Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 12
Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 13

Şefkatli Ebeveyn Günlükleri: 14

Kendimle bir konuşmam oldu bu gece

Fransız yazar Marcel Proust, yarattığı karakterlerle sohbet eder, onlara birtakım sorular yöneltirmiş. Onun sorularından yola çıkarak kendimle sohbet ettim bu gece. 

(Anket soruları Oggito'nun Bir Marcel Proust Anketi adlı içeriğinden alınmıştır)

Hayattaki en büyük başarınız nedir? 

Dünyaya gelmiş olmak. 

Mükemmel mutluluk denilince ne düşünüyorsunuz?

Hayatın olağan iniş çıkışlarına beraberce göğüs gerebilen, birbirini her hâliyle kabul eden bir çiftin yarısı olabilmek. 

Şu anki ruh hâliniz nedir? 

Sakin 

Favori mesleğiniz nedir? 

Çocukları yaratıcılığa teşvik edecek, onların merak duygularını diri tutacak, öğrenme tutkusu aşılayacak bir öğretmen olabilmek  

En değerli varlığınız nedir? 

Kızım 

Hayattaki en büyük aşkınız kim ya da ne? 

Kızım 

Favori yolculuğunuz hangisi? 
Bozcaada, biz ikimiz.

En karakteristik özelliğiniz nedir? 
Her şeyi ciddiye almak

En mutlu olduğunuz an: ne zaman ve nerede? 
Hamileliğimde. Bir radyolog arkadaşım ultrasonla beni muayene ediyor. Deniz karnımın içinde kıpır kıpır, tüm uzuvları tam ve sağlıklı.

En sevmediğiniz şey nedir? 
Kakafoni

En büyük korkunuz nedir? 
Kızım hâlâ bana ihtiyaç duyarken ölmek

En büyük deliliğiniz neydi? 
Acilde sırasını beklemeyip langur lungur içeri dalan özel harekat polisine posta koymak

En aşağı gördüğünüz yaşayan insan kimdir? 
İlkesizce güce tapınanlar

En büyük pişmanlığınız nedir? 
Değer verdiğim insanları kaybetmek

Mümkün olsa hangi yeteneğe sahip olmak isterdiniz? 
Daha az uykuyla, gıdayla yetinebilmek

Nerede yaşamak isterdiniz? 
Yaşamak istediğim yerdeyim.

Size göre en aşağı seviyedeki rezillik nedir? 
Sırf bir zümreye ait olmak için seçimini ahlaki olandan yana yapmamak, zümrenin ilkesizliklerine bahaneler, gerekçeler üreterek durumu rasyonelize etmeye çalışmak

Bir erkekte en çok beğendiğiniz nitelik nedir? 
Takdir etme meziyetine sahip olması

Bir kadında en çok beğendiğiniz nitelik nedir? 
Cesaret

Kendinizde çok üzüldüğünüz özelliğiniz nedir? 

Yıllarca istek ve ihtiyaçlarımı fark etmek yerine sabit stratejilere sarılmış olmak 

Başkalarında en çok üzüldüğünüz özellik nedir? 

Erteleme hastalığı nedeniyle günü ve koca bir yaşamı kaçırmaları

Dostlarınızda en değer verdiğiniz şey nedir?

Her telden sohbet edebilmek 

Favori kahramanınız (kurmaca) kimdir? 

Harikalar Diyarı'nın Alis'i 

Gerçek hayattaki kahramanlarınız kimlerdir? 

Tüm survivor kadınlar, özellikle de bekar anneler

Yaşayan insanlardan en çok hayranlık beslediğiniz kişi kim? 

Seçimlerinin sorumluluğunu taşıyan, itinayla yaşayan her insana hayranım. 

En abartılmış meziyet sizce nedir? 

Yalan söylememek 

Ne gibi durumlarda yalan söylersiniz? 

Dürüstlük karşımdaki insana zarar verecekse, suskun kalmayı yeğlerim. Bir de laf uzamasın, yorulmayayım diye eksik anlattığım, geçiştirdiğim şeyler var. 

Çok sık kullandığınız kelime ya da ifade nedir? 

Uyumayı çok sıkıcı bulan bir çocuğa sık sık söylediğimdir: Yarın yeni bir gün. Bedeninin ve zihninin dinlenmeye ihtiyacı var. 

Eğer kendinizde bir şey değiştirebilecek olsaydınız, bu ne olurdu? 
İçimdeki sabotajcının korku ve endişeler yüzünden yerli yersiz dışarı fırlamasının önüne geçmek isterdim.

En sevdiğiniz isimler nedir?
Deniz, bulut, ağaç

Nasıl ölmek isterdiniz? 
Yeterince yaş almış, elim ayağım tutarken, bilincim açıkken, uykumda

Öldünüz ve bir insan ya da eşya olarak geri döndünüz diyelim, bu ne olurdu? 
İlk tercihim bir ağaç olurdu ama ağaç insan ya da eşya kategorisine girmediğine göre deniz kenarında bir bank olmak isterdim.

Sizin mottonuz nedir? 
İki ayağın var, ayağa kalk ve yürü.