Hayatın (varolmayan) el kitabı

Bu sabah erkenden sakince başladığım gün nasıl telaşlı bir hal aldı?

Anlatıyorum. Dün akşam kızımın yatılı misafiri vardı. Öncesinde konuşulmuştu ama kesin değildi. Dün geldi. Yemek yedik. Onlar takıldı. Sabah kahvaltı hazırladım. Makineye kirlileri attım. İşe gelirken arkadaşını evine bıraktım. İşe geldim. Üzerimi değiştirdim. Türk kahvemi aldım önüme. Hasta takip programını açtım. Bingo!

Araba servis notuyla karşılaştım. Bir hafta önceden yaptığım plan, sabah 9'da arabayı bakım için servise bırakmak, oradan 10'da servis aracıyla muayenehaneye dönmek, 11'de ilk hastama rahatça yetişmekti. Apar topar arabaya bindim. Gidiş tamam ama dönüşü ne yapacağım? Toplamda beş kişiyi aradım. İkisi duymadı. İkisi meşguldü. Biri kabul etti. Bu ara ağlayamıyorum pek. Ağlayabilseydim kesin salya sümük ağlardım bu jest karşısında. Çünkü evladıyla dışarıya çıkmış piknikli bir kahvaltı organize etmiş, henüz bir şeyler yemeye başlamadan ben aradım ve hiç tereddüt etmeden atladı geldi. 

Son dakika bir şey rica ettiğimde, Hayır'ı alınmadan duymayı başarabiliyorum. (Çünkü büyümek.) Oradaki ihtiyacımın (zamanında işe yetişmek olduğunu) farkındayım, aradığım kişilerin her biri, bir seçenek, bir strateji. İlle de beni, şu kişinin götürmesi gibi bir kalıba takılıp günü zehir etmiyor zihnim. Bir yandan da sınırlarını öğreniyorum arkadaşlarımın. Kim nerede, ne kadar esnek? Kim son dakika programlarına daha açık, yardım sunmaya daha gönüllü? Onları anlıyorum. Bugünlerde kendimi çok yorgun, tükenmiş hissediyorum, desteklenmek için arkadaşlık bağlarından olabildiğince faydalanmaya çalışıyorum. Bugünkü deneyim de bana yeterince kaynağa sahip olduğumu gösterdi. İhtiyacımın  desteklenmesi karşısında içim minnetle doldu. Gün şu an olağan seyrinde akıyor yeniden, sakin ve telaşsız. Akşam beni servise götürmeye gönüllü bir arkadaşım da var. Hayat böyle bir şey galiba. Dalgalanıyoruz, savruluyoruz, yeniden yerimizi, merkezimizi buluyoruz. Keşke hayatın bir el kitabı olsa ve içeriğine erken yaşlardan itibaren maruz kalsak ve bu becerileri vaktinde edinsek... Hayat bayram olmaz mıydı?

                                                                                  

Yaz geçer

Bazen bir sürü kaygı dolduruyor göğüs kafesimi. Öyle çoğalıyor, öyle baskı yapıyorlar ki, kendimi yorgun, bitkin hissediyorum. Fark ettiğim an, kuyruğuna takıldığım düşünceyle ilgili kendime soruyorum: Bu doğru mu? Bir nevi "reality check".

Pazar günü gene birtakım düşünceler dolandı zihnime, evdeyim, yalnızım, iki ayrı arkadaşım denize çağırdı ama hâlim yok, yorgunum. Sabah gittim, kordondan denize girdim çıktım. İçimde biraz rahatsızlıkla. Çünkü Yunanistan sahillerinde çok yaygın olan denize inen merdiven, duş olayı burada marinanın yanında mevcut ama popülasyon erkek egemen. Bir kız arkadaşla gitmezsen tek kadın kalıyorsun. Ve gitmemeyi seçiyorsun. Kendime meydan okudum ve girdim. Eve gittim. Duş aldım. Uyudum. Biraz daha yerleştim. Yorgunluk ve sıkıntı  çökünce göğsüme yakınlarda oturan bir arkadaşımı aradım. "Size kahveye gelebilir miyim?" diye sordum. Gittim, havadan sudan, biraz benim kaygılarımdan, biraz onun sorunlarından konuştuk. Ayrıldığımda her şey tastamam aynıydı ama ben anlatmanın ferahlığı içindeydim. Ve fakat, her gün benzer bir duygu durumu göğsümü sıkıştırıyor. Normal koşullarda yalnızlıkla aram iyi olduğu halde pazardan bu yana hiçbir günü pas geçmeden bir arkadaşımla buluştum, uzun telefon görüşmeleri yaptım. Her şey olup bittikten sonra acısı çıkıyor galiba bunca yorgunluğun, sıkıntının. 

                                                                                *

Yaz benim için çatkapı uğramaların, spontan planların mevsimi... Geç saatlere kadar dışarıda gezinmek, sahilde oturmak, balkonlarda buluşmak, açık hava konserlerinde eğlenmek, birlikte denize gitmek için buluşmak demek. Yaz tüm yorgunluklarıma, kaygılarıma karşın iyi başladı. Kıştan tükenen depomu arkadaşlıkla, iyi sohbetle, kahkahayla, birlikte alınan iyi yemeklerle, çayla, kahveyle doldurmaya, yenilenmeye, tazelenmeye çalışıyorum. Kabım sanırım çok boşalmış. Dolmaya henüz çok uzağım. 

                                                                              *

Yerleşme işi dün itibarıyla neredeyse bitti. Duvarlara tablolar asılacak. Kimi çekmece içleri düzenlenecek. İşler bitti ama ben de bittim dersem abartmış olmam. Ondan zaten arkadaşlara bunca düşmem. Ağustos gelip açık hava konserleri de başlayınca değmeyin keyfime. Kitaplar da yerli yerinde. Bakarsın yeni okumalara, kitaplara değinen yazılar da düşer yola. Benim yazdan muradım bunlar. Ya sizinki?

Huzur hakkı ve iyi okurluk

Geçen gece bahçede oturmuş ayaklarımı uzatmış dizi izlerken pat diye bir ses duydum. Karanlıkta etrafıma bakındım. Bir şey göremedim. Kurbağa mı zıpladı, kedi mi atladı bilemedim. Sonra bir kere daha, bir kere daha aynı sesi duydum. Sesin kaynağını anlayamadım. Ta ki dün sabaha kadar.

Dün sabah bahçede birbirine yakın üç yavru kuş yatıyordu. Karınları aldıkları nefesle iniyor, kalkıyor ama ses çıkarmıyorlardı. Onları alıp boş bir villanın bahçesinde gölgeye bıraktım ve annelerinin gelip kurtarmasını umdum. Çünkü yıllar evvel ayağımızın dibine düşen bir mavibaştankara yavruyu yaşatamamıştık. Doğanın işine karışmayayım, dedim. Bu minnak yavruların proteinden zengin sık aralıklarla beslenmesi gerektiğini de o zaman öğrenmiştim. Akşam iş çıkışı ilk iş onları bıraktığım yere gittim. Yalnızca bir kuş vardı. Hali de pek parlak değildi. Kızımın üzüleceğini bile bile aldım, eve götürdüm. Yaşatma ihtimali için değil. Sonu bir kedinin ağzında, stres içinde olmasın diye. Kızıma da bunu böyle izah ettim. Huzur hakkı diye bir şey olmalı, ölüme de giderken diye düşündüm. İçten içe bir mucize de bekledim. Biraz su, biraz haşlanmış yumurta sarısı verdim. Kendine gelir gibi oldu ama yarım saat geçti, geçmedi öldü. Acelem vardı. Yattığı kutu, tabutu oldu miniğimin. Üzerini peçeteyle kapattım. Sabah bir ağaç altına sakladım. 

                                                                                *

Dün yazar Fatih Erdoğan'ın "Yüz İyi Okur Aranıyor" projesi kapsamındaki ilk kitabı ulaştı: Sihirli Şemsiye. 

Kitabı "İyi okur Tuğba'ya" diye imzalamış. Sabah hemen başladım. İri puntolu bir kitap. Neredeyse bitti. Bir süre sonra bir e-posta alacağım ve sorduğu soruyu yanıtlayacağım. Böylece bir sonraki kitabı hak edeceğim. İyi okurluğun bir ölçüsü nitelikse, biri de nicelik çünkü. Nicelikten yana sıkıntı olmadığı belli olunca böyle böyle yollanan kitapların sayısı artacak. 

Arayan bulur

İki farklı aileden gelen, farklı yaşam alışkanlıkları olan iki insanın aynı evin içinde yaşaması yeterince zor değilmiş gibi kalkıp bir de çocuk/lar yapıyoruz ve orada uyumlu olmayı bekliyoruz. Bu konular hakkında çoğunlukla da önceden konuşmuş değiliz. Dünyanın en zor denklemi bence bu.

Tek ebeveynli bir aile olmanın avantajları var, zorlukları da elbette. Nuh gemiyi tufandan önce inşa etti misali, kriz çıkmadan, çok tükenmeden zorluklarla mücadele için yeni beceriler edinmeye, kaynaklarımı geliştirmeye, alet çantamı doldurmaya çalışıyorum. Arkadaşlarıma soruyorum. Başkalarının çözümlerini merak ediyorum. Onların işine yarayan şeylerden faydalanırken, bana uymayacakları ise eleyeceğim elbette ama çok kafa, çok deneyim, tek kafa, tek deneyimden yeğdir her halükarda. O yüzden açık uçlu sorularımı size de yöneltiyorum. 

Tek ebeveynli bir aile olarak günlük hayatını kolaylaştıran araçların ne? (Temizlik, alışveriş, mutfak, çocukla zaman, kendine ait zaman vb.) 

Diğer ebeveynin çocukla ilgili istekleri senin değerlerinle uyuşmadığında uzlaşmayı nasıl sağlıyorsun?

Diğer ebeveynin isteğini çocuğun iyiliği için yapılmış bir rica olarak duyamadığında, bunu bir talep, dayatma olarak değerlendirdiğinde, sınırlarının ihlal edildiğini düşündüğünde durumu nasıl kotarıyorsun?

Not: Sorular yalnızca bekar ebeveynlere dönük değildir. Boş bırakabilir, istediğiniz sorudan başlayabilirsiniz. Vereceğiniz her yanıtın çözüm arayışıma, hanemizin iyilik haline katkı sağlayacağını hatırlatır, başarılar dilerim.  

Mücbir sebepler, romanlar ve yerleşme çabası

"İstediğin cevap gelmiyorsa hayır demektir."

Yıllar evvel böyle bir cümle okudum sosyal medyada. Kaynağını hatırlamıyorum, çok özgün mü ondan da emin değilim. Her kelimenin de telifi yok, en nihayetinde. Ama doğruluğuna yüzde yüz katılıyorum. 

Kafam bir meseleyle meşgul. Ve istediğim yanıt gelmiyor. Yavaş yavaş bunun "hayır" olduğunu kabullenme evresindeyim. Bunu kendime küçük küçük dillendiriyor, duygularımla hemhal oluyordum ki dün gece bir rüya gördüm. Basit, sıradan, yaz mevsimine uygun bir rüya. Havuz kenarından geçiyorum. Yüzenler, eğlenenler, koşturanlar var. İstediğim cevabı vermeyen zat da orada. Bu rastlaşmanın üzerine gitmiyorum. O sırada kulağıma bir lakırdı çalınıyor. İstediğim cevabı almadım çünkü kısmına cuk diye oturan bir lakırdı çünkü. Ha tamam o zaman, diyebilir ve devam edebilirim. Öykücü beyin iş başında. Beni korumak için hemen bir hikâye uydurdu ve konuyu bir sebebe bağladı. Mücbir sebep, benimle ilgisi yok. Noktayı koydu. Sayfayı çevirdi. Ben de öyle yapacağım. 

Yazıyorum çünkü bilinçaltının bu becerisine hayran kalmamak elde değil. Gerçekten. İçinden çıkamadığı, kendini mutsuz edecek her koşul karşısında bir varsayımı var. Çok da inandırıcı kerata. Normal sayılmalı. Nihayetinde her organizma yaşama sıkı sıkıya bağlı. Hayatta kalmak, mutlu olmak istiyor. Normal olmayan, hatta tehlikeli sayılabilecek olan, bu varsayımlar realiteyle örtüşmediğinde kendi realitemize sımsıkı yapışmak ve aldanmayı sürdürmek.

                                                                                      *

İza'nın Şarkısını okumayı sürdürüyorum. Çok dokunaklı bir roman. Yaşlı annenin taşra yaşantısından sökülüp atılıp Budapeşte'de bir odaya sığışması, kızının kendi hayatı ile annesine bakma yükümlülüğü arasında sıkışması, nezaketine, ilgisine karşın kendi yaşamının galip gelmesi, annenin günlük uğraşlarının bir bir elinden alınması karşısında hayatının anlamını kaybedişi ince ince anlatılıyor. Roman ilk kez 1963'te yayımlanmış ancak konu evrensel. Bugünün okuruna da rahatlıkla sesleniyor. Metinde cep telefonu, internet gibi bugünün teknolojik ayrıntıları yok sadece. Genel geçer insanlık hâli ise her devre hitap ediyor. Okumayanlar bir baksın derim. Kalpten tavsiye. 

                                                                                    *

Dün bütün gün evdeydim. İki kez yakınlardaki markete yürümek ve bir arkadaşımı çocuklarıyla beraber ağırlamak dışında temizlik ve yerleşmekle meşgul oldum. Kitaplıklar kuruldu. Meşe ceviz rengi kapaklı Billyler salona çok yakıştı. Bayağı sıcak bir hava kattı. Salondaki kolileri açmaya ve kitapları raflara dizmeye başladım. Birkaç güne kalmaz her şey kolilerden çıkar ve geçici de olsa bir yerlere yerleşir diye tahmin ediyorum, daha doğrusu umuyorum. İnce işleri zamana bırakır, yazı yaşamaya başlarım böylece. 

Sarmaşık ve diğer şeyler

Haziran da toplandı gidiyor. Kapıda dağ gibi temmuz, sarı sıcak. 

Temmuz deyince ilk aklıma gelen Temmuzda filmi oluyor. 

Evlerde DVDlerin olduğu dönemde almıştım Temmuzda filmini. Fatih Akın'ın da küçük bir rolle göründüğü film, en sevdiğim Fatih Akın filmi olabilir. Juli'yle Daniel'in karşılaşması, Daniel'in bir yanlış yorumlama sonucunda Türk kızı Melek'in peşine düşerek İstanbul'a doğru yolculuğa çıkması, yolda ona Juli'nin eşlik etmesi ve birlikte dağları, nehirleri aşmaları ve İstanbul'a varmaları... Eğlenceli, duygusal bir film olarak mıhlanmış aklıma. Bazen bende bu tür etki uyandıran filmleri, yeniden kızımla izleme isteği duyuyorum. 

Titanik'i izledik örneğin. Ben çok ağlamıştım vizyonda izlediğimde. Epey kızmıştım Kate'e. Koskoca kapı, alsana adamı da yanına. Jack'in suyun içinde donarak ölmesi çok dokunmuştu bana. Muradına erememiş aşklar seyirci üzerinde daha çok etki uyandırıyor pek tabi. Birlikte kurtulsalardı o kadar içlenmeseydim, belki çoktan unuturdum filmi. Kızımla izledik. Ağlamama şaşırdı. Şaşılacak bir şey yok. Kendi özel hayatımda kolay ağlayan biri değilim. En son babam öldüğünde ağladım muhtemelen. Oysa çok kızdığım, üzüldüğüm, hayal kırıklığına uğradığım zamanlarda biraz olsun ağlayabilmeyi isterdim. Ağlamak, neticede ruhu hafifleten bir şey. Ama bu türden bir boşalma yaşayabilmek için tehdit altında olmadığımıza inanmamız, güven duyabileceğimiz bir alanda olabilmemiz şart. Şiddetsiz iletişim yıllık programına katılan genç bir kadın arkadaş, beni Seyit Onbaşı'ya benzettiğini söylemişti aylar sonra. Ah, dedim çok haklısın ve güldüm. 276 kgluk mermiyi sırtlandığında Seyit Onbaşı da ağlamıyordu muhtemelen. 276 kgluk mermi mecazi elbette ama yıllardır kendimi bir yük altında hissettiğim de doğru. Yükü paylaşmaya, hayali olanlarıyla vedalaşmaya, yardım kabul etmeye, gevşemeye, neşelenmeye çok  gönlüm var. Bu yeni ev, dilerim böyle hissettiğim, böyle yaşadığım bir ev olur. 

                                                                              *

Sitenin bir kedisi var. İsmi Sarmaşık. Ama Sırnaşık olsa yeridir. Sani gibi bir sarman, dişi. Geveze mi geveze. Ününü duydum. Apartman sakinleriyle içeri giriyor, bir punduna getirip daire içlerine giriyor, bulunana kadar postu seriyormuş. Eh biz bahçe katıyız. Erişim zahmetsiz. Masa, sandalye, sehpa, saksı üstleri açık büfe misali serili önünde. Geliyor, yayılıyor. İtirazım yok. Kediseveriz en nihaayetinde ama benim oğlumdan ne istiyorsun? Ne hikmetse Sani, Sarmaşık'tan çok korktu. Onu görünce ya evin içine kaçıyor, ya tepelere saklanıyor. Öbürü de nispet yapar gibi kitap okumak için oturduğum anda kucağımda, koynumda. Tamam, eski olan sensin, dağdan gelip bağdakini kovmuyoruz ama sen de bir zahmet kıs sesini! Edebinle gel içeri. 

                                                                            *

Bu sabah mutfak doğalgazımız halloldu. Eski boru esnek boruyla değişti, ölçüm yapıldı, gaz açıldı. Öğleden sonra kitaplıklar kurulacak. Bozulanın yerine sipariş verdiğim elektrikli süpürge de geldi. Bugün de çalışıyorum ama yarın zamanı verimli kullanır, sil süpür yerleş kısmını halledebilirsem şahane olacak. Kendime kolaylık ve zihin açıklığı diliyorum. Zihin berrak olmayınca pratiklik ve verimlilik de kayboluyor çünkü. 

Yaz hâlleri

Bir yeniaydan diğerine iki günde bir yazma maratonu bitti. Yıllardır süregelen ayda 8 yazı yazma geleneğimi, bir önceki yazı maratonunda yani Bir Günlükleri'nde bozmuştum. Bir sonraki ay ise hiçbir rahatsızlık, suçluluk, utanç duymadan dört yazıyla kapayıvermiştim ayı. 

Bloğu açarken niyetim düzenli yazmayı sağlamak için sürdürülebilir bir hedef koymaktı. Haftada iki, ayda sekiz. İlk adımı atarken nereye varacağımı tam olarak bilmiyordum elbette. Hayal ve heves vardı. Bir de ilerleyeceğim istikamet. Blogta on ikinci yılım. Sayısız yazı, başka mecralarda yayımlananlar, iki çocuk, üç yetişkin öykü kitabı. Vardığım yerden memnunum. İçimde hâlâ aynı hayal ve heves. Lakin yalnızca bloğa yazıyorum. Çünkü yorgunum. Haklı ve hafifletici sebeplerim var. Taşınmak, düzenin alt üst olması gibi mesela.

Bir yandan yerleşirken diğer yandan yeni bir rutin oluşturmaya çalışıyorum. Şimdiden keyif aldıklarım var. Her gün bahçeye çıkıp ayaklarımı uzatıp kitap okuyorum mesela. İza'nın Şarkısı elimde. Magda Szabo'nun Kapı romanını çok beğenmiştim ama bir türlü sıra İza'nın Şarkısı'na gelememişti. Zamanı şimdiymiş. Kahramanı kocasını kaybeden yaşlı bir kadın. Hastanedeki ölüm ânının hemen öncesinde başlıyor roman. Kadının kaybı, değişen koşullar, Budapeşte'de doktor olan kızının gelip dümeni ele almasıyla ilerliyor. Roman dört bölümden oluşuyor. Babanın toprağa verilmesinin hemen ardında biten ilk bölümün adı Toprak. Şimdilik bu kadarını okudum. Gerisini de merak ediyorum. Yakın gözlüğü olmadan kitap okumanın mümkün olmadığı o zamanlardayım. Gözlüğü takınca etraf flulaşıyor. Ben hikâye evrenine girdiğim için değil, uzağı da göremediğim için. Numaralar düşük olduğu için iki ayrı gözlüğü ihtiyaç duyduğum zamanlarda kullanıyordum. Galiba numaralarda bir ilerleme var. Göz muayenesi de yapılacaklar listesine eklenmeli. 

Yapılacaklar demişken dün mutfağı kolayladım. Tezgah üstü dolapların çakılmamış pinleri gelince iç raflar yerli yerine yerleşti. İçlerini silip öteberiyi dizmeye başladım. Taşınmadan önce mutfakta doğalgaz kaçağı tespit edilmiş, abonelik açılmamıştı. Ha bugün ha yarın derken o iş hallolmadan taşınmak durumunda kaldık. İşin tuhafı kaçağın yerini de tespit edemediler. Yeniden proje çizildi. Bugünlerde borular komple değişecek. O yüzden kahvaltı, salata, çay, kahve dışında yemek pişirmeye de başlayamadık. Neyse ki sıcak su var. Banyo yapmak sorun olmuyor. Ben de tüm bu yarım işlerin arasında aval aval hangisini yapayım diye bakıyorum. Sonra çıkıp kitap okuyorum ya da kuş seslerini dinliyorum. İza'nın Şarkısı'nda annenin insana özgü acıların en acısı yaşanırken doğayı gözlemlediği bir sahne var. Biz en büyük acıyı yaşasak bile kuşlar ötmeye, bitkiler büyümeye devam ediyor. Bencillikten, vurdumduymazlıktan değil, kendilerine özgü doğalarını sürdürdükleri için. Hepsi bu. Bu yalınlıkta insana huzur veren bir şey var. O yüzden ben de eve sırtımı dönüp kuşları dinliyorum, binaların arasından görünen günbatımını, gökyüzüne kızıla boyayan o güzelliği seyre dalıyorum. Keyif alarak, sakince.

Bugün marangoz gelirse kitaplık kurulacak, duvar modülleri çakılacak. İşte o zaman kalan kolileri açıp tık tık yerine yerleştirmek mümkün olacak. 

Baştan beri en yerleşmeye hazır oda, kızımınki. Onun mobilyaları odaya tam olarak sığdığı ve monte biçimde taşındığı için ilk günden itibaren kolileri açmaya yavaş yavaş yerleştirmeye başladık. Eli değdikçe bir şeyler yapıyor. Dün kitap kolilerini boşalttım. Yerleştirdim. (Eve gelince kesin kızacak bana ancak adım atmaya yer açmak ve evi temizliğe hazır hale getirmek için koli açmaya hız vermem gerekiyordu.) Boşalan kolileri attım. Çamaşır yıkadım. Yatak odamın dolapları kuruldu. İçlerini sildim. Keyif yapmayı da ihmal etmedim. 

Eski sitemizde havuza günün pek çok saatinde binanın gölgesi düşüyor ve su benim için hayli soğuk kalıyordu. Dolayısıyla havuzu çok çok nadiren kullanabiliyordum. Yeni sitede havuz iki bloğun ortasında. Gün boyu güneş aldığı için su sıcaklığı konusunda iyimserdim. Yanılmadığımı görmek beni mutlu etti. Denize gitmeye üşendiğim hafta sonları havuzu kullanabilme ihtimali güzel çünkü. Havuzlu siteleri malûm daha çok küçük çocuklu aileler tercih ediyor. Haliyle gürültü patırtı da olabiliyor. Dün akşamüstü gittiğimde beş kişilik bir aile vardı. Dördü erkek, biri kadın. Evin en küçükleri çocuk havuzunda sakince oynuyordu. Bir numaralı çocuk ise anne babasının gözetiminde yüzme antrenmanı yapıyordu. Baba elindeki su tabancasını çocuğun başına yöneltmiş, tempo düştüğünde hiç sekmeden çocuğun kafasına kafasına sıkıyor, anne elindeki kronometreyle süre takibi yapıyordu. Yüzme yarışına hazırlanıyordu belki de. Yine de bu sıkı markaj beni biraz rahatsız etti. Baskı sürdükçe vızırdanmalar arttı. Çocuk havuzundakiler de su tabancasından nasiplerini aldılar. En minik belli ki, abisi kadar sabırlı değildi. Sesi desibel desibel yükseldi. Anne duruma müdahale etti. Tanıdık bir örüntü. İçinde kendimden de bir parça bulduğum. Anne ve babaların çoğunlukla karakterleri, çocukla kurdukları ilişki birbirinden farklı. Anne çocuk, baba çocuk gitse belki o suyun kenarına çok daha sakin, huzurlu geçecek dakikalar, itiş kakış, gürültü patırtıyla sürüyor sanki. Hem çok çocuk sevip hem de kendi seçimlerini yapmalarına izin vermemek, sürekli müdahale etmek de bizim büyük çaresizliğimiz galiba, toplum olarak. O yüzden bazen parçalanmış aileler, dışarıdakilerin yüreklerini dağlasa da o ailenin bileşenleri kendi tekil ya da çocukla çift ilişkilerinde çok çok daha huzurlu. 

Misal benimle denize, havuza gitmek sessiz bir eylem. Uzanırım şezlonga, açarım kitabımı, bakarım keyfime. Sıcaktan bunalınca hop suya demek isterdim ama o hop kısmı çabucak olmuyor çünkü boğazın suyu gerçekten soğuk. Beni bağırtmak için tek yol var: o da suya kendim girmeden ıslatmak. Onu  yapmazsanız dünyanın en sakin su arkadaşı olabilirim yanınıza. Geç girerim suya, erken çıkarım ama rahatsız etmem, sinir bozmam. Şu yaygaracı dünyada ister sahilde ister apartmanda sessiz ve saygılı komşu olmak iyi bir şey çünkü. İşte bunun için kendimle övünebilirim.