31 Ekim 2017 Salı

Anlık haz maymunu iş başında

Wait But Why bloğunun yazarı Tim Urban'ın "Usta bir erteleyicinin kafasının içindekiler" başlıklı TED konuşması


29 Ekim 2017 Pazar

OYUN ARKADAŞIM

Bir ağaç, kesildikten sonra bile oyun arkadaşı bize. Önümüzde yatıyor. C şeklinde.
Yağan yağmurun, nemin, küfün, böceklerin, kurtçukların etkisiyle içi oyuk. Kovuğun içi mor renkli anemonlarla dolu.  Bir mezarın üstünü örter gibi gelişigüzel serpilmişler. Bir çocuğun işi olmalı. Önünde dikine yerleştirilmiş bir kaç dal parçası var. Bir sunağı andırıyor, bütünü. Tek eksik, yanan bir mum.
Başımı yukarı kaldırıyorum. Alabildiğine ağaç... Dallar bir parça maviliğe geçit vermiyor. Yolun kalanı gözümde büyüyor ama bu ânı  genişletmek istiyorum. Deniz'i izliyorum. Sanki bir yerden işaret almış gibi başlıyor çalışmaya. Tek söz söylemeden küçük çalı çırpı parçalarıyla kapatıyor anemonların önünü. Babası yarım metre ilerimizde, saatini kontrol ediyor. Nereden baksan yedi saatlik yolumuz var. Deniz de farkında geciktiğimizin. Hareketlerinin hızlanmasından anlıyorum. Az sonra avuç içlerini birbirine sürtüp temizliyor. Yüzünde kocaman bir gülümseme.


"Bitti. Artık kaçamazlar."
Deniz doğanın ona sunduğu anları yakalamakta ve oyuna çevirmekte mahir, bütün çocuklar gibi.



27 Ekim 2017 Cuma

UYKU, BİRAZ UYKU ...


Deniz uyumaktan pek hoşlanmazdı. Kreşe başlayana kadar gün içinde bizi görmediği ve akşamları birlikte oyun oynamak istediği için uyumak eyleminin en temel işlevini yani bedenin dinlenmesi gerekliliğini gözden kaçırıyordu. Çünkü o uyuduktan sonra biz oturmaya, eğlenmeye devam ediyorduk. Bu düpedüz adaletsizlikti. Eğlenmek, farklı şeyler yapmak, gezmek için bize ihtiyacı vardı. Uyku tüm bu büyüyü bozan, bela bir şeydi. Kreşe başlayınca bizim dışımızda, kendine ait çevresi, dünyası oluşmaya başladı. Amma velakin okulda geçirdiği sürenin büyük kısmı aynı dersliğin içinde ve masa başında yapılandırılmış faaliyetlerle geçtiği için bedenen yorgun düşmüyor, uykuya geçmesi gene kolay olmuyordu. Yo-yo gibi geçti bu yıllar, kural koy, uygula, ihlal et, kabullen. Deniz ise hep ne istediğini bildi: uyumak istemiyorum, uyumayı sevmiyorum. Sonunda yıldım, çekişmeyi bıraktım ve onun benim uzantım olmadığını, ayrı bir birey olduğunu, saygı göstermem gerektiğini öğrendim. Zaman zaman kabullenmekte zorlandım ve yeniden çekişmeye koyuldum. Çünkü bana göre olması gerekenden daha geç bir saatte uyuyordu. Ben de yapacaklarını o uyuduktan sonraya sıkıştırmaya, sığıştırmaya çalışan kişi oluyor, uykusuz kalıyor, sabahları zor uyanıyordum.
İlkokul birinci sınıf ikimiz için de milad oldu. İkimiz de kısa sürede bu yeni düzene uyum sağladık. Deniz okul ortamına, teneffüslere, öğretmene, arkadaşlarına, okula servisle gidip gelmeye alıştı. Çantasını toplamak, sorumluluklarını yerine getirmek (öğretmenin ilettiği notları, imzalanacak formları iletmek vb), ödevlerini vaktinde yapmakla yükümlü. Kalan zamanını dilediği gibi kullanabiliyor. Fazla ödevi olmadığı, okuldan erken çıktığı için pek çok akranının aksine "okula başlamak" oyun alanını yitirmesine sebep olmadı. Oyun oynamaya, parka gitmeye, istediği atölyelere katılmaya zamanı, isteği ve enerjisi var. Saat 10'da hem bedenen hem zihnen yorgun düştüğü için kolayca uyuyabiliyor. Okuldan hoşnut döndüğünü görmek de cabası. Zira  ilkokul Deniz'e daha fazla alan ve seçme özgürlüğü verdi. Haftada bir gün kantinden alışveriş yapabilmesi için kendine ait 2 lirası da var. Bu parayı elde etmek için verdiği mücadele ayrı ve takdire şayan bir  hikâye.
Benim de yükümlülüklerim var. Deniz'in erken uyanması, kahvaltı yapıp zamanında servis için hazır olması, her gün için belirlenmiş beslenme ve diğer atıştırmalıkları çantaya koymak, ödev-oyun dengesini sağlıklı bir şekilde kurması ve devam ettirmesi konusunda ona yardımcı olmak vb. Kendimi ondan ve tüm yaptıklarından sorumlu görmek yerine ona karşı sorumluluklarım olduğunu kabul etmek ve kendimi onun hayatının kolaylaştırıcısı olarak tanımlamak beni rahatlattı. İlişkimizi de sağlamlaştırdı. İkimiz de memnunuz hayatımızdan. 
Gece 10 oldu mu evden sesler çekiliyor. 22.00-24.00 arası benim. Dilediğim gibi kullanabilirim. Temel ihtiyaçlarımızı gidermek için yapmam gerekenlerin bir kısmını bu zaman diliminde yapıyorum. Bununla beraber tamamen bana ait geceler de var. Uykusuz kalmak istemiyorum. Dijital tuzaklardan kaçıyorum. Kitap okurken modemi, bilgisayarı kapatıyor, laptopu yakınımdan uzaklaştırıyorum. Facebook hesabımı da dondurdum. Bu seferki mola birkaç haftadan uzun sürecek. Umudum var.

25 Ekim 2017 Çarşamba

Daldan dala bu aralar ben


Pazartesi. Haftanın ve günün ilk hastası. Unutulacak gibi değil. Sebebi, kısaca 10 kelime:
Mezun olduğu Eğitim Fakültesi'nin kantinini işleten bir sosyal bilgiler öğretmeniydi.

                                                              ***
Doğa yürüyüşleri bize avcı-toplayıcı bir topluluğun üyesiymişiz gibi hareket etme fırsatı tanıyor. Denizle bu oyunu seviyoruz ancak biz kesinlikle avcı değiliz, yalnızca toplayıcı. Bu pazar havanın güneşli olmasını fırsat bilip kestane ormanına gittik. Yanlış bir sapağa girince böğürtlen, kuşburnu ve güvem eriği de toplama imkânı bulduk. 
Güvem eriği su kenarlarında, yol boylarında, tarla sınırlarında kendiliğinden çıkan yabani bir çalılığın meyvesi. Trakya bölgesinde yetişiyor. Halk arasında farklı isimleri var: güven, güvem, gövem, çakal eriği, çoban üzümü. Mavi renkli, hafif mayhoş tadı var. Marmelat ya da şurup yapılıyor, çay (taze ve kurutulmuş) olarak tüketiliyor. Ben 3 su bardağı gövemi 1,5 su bardağı şekerle kaynatarak reçel yaptım. Bir dahaki sefere marmelatını yapmayı deneyeceğim.


                                                                     ***
Bu sabah Şiddetsiz İletişim websitesinde gezinirken okuduğumdur:
"Gerçekten bir şeyler öğrenmek için taşkın bir merak lazım, bir de beceriksizlik ve mahçup olmak gibi insan olduğumuza işaret eden belirtilere tahammül etmeye hazır olmak lazım." Dawna Markova
Zamanlama manidar. Dünkü Çağdaş Dans Teknikleri dersinde zorlandım. Ders esnasında "Ne işim var burada?" soruları içimi yokladı. Sınıfın ortasında bedenimle cebelleşirken kendimi pek beceriksiz hissettim. Sonuç olarak beceriksizlik, mahçubiyet, utanma gibi insani duygularımı kabullenmeye ve devam etmeye kararlıyım. Değişiklik yok.
İzlerken son derece akışkan görünen hareketleri bedenimin hafızasına yerleştirmek zaman alacak biliyorum. Sık sık kendime performans odaklı bir araya gelmediğimizi, her birimizin yolculuğunun bireysel olduğunu, birinin ileride, diğerinin geride olmasının grup çalışmasını olumsuz etkilemeyeceğini hatırlatmam gerekecek. Tüm bu yere iniş ve yerden kalkışlar, bedeni doğru kullanmaya, omurganın sağlığını korumaya, minimum eforla hareket etmeyi öğrenmeye hizmet ediyor. Ayrıca bedenin mekânla, zeminle, kendiyle ve diğer bedenlerle ilişkisini araştırmak, bedene ve zihne alan sağlıyor, yaratıcılığın önünü açıyor. O yüzden yerlerde debelenmeye devam!
                                                                   
                                                                 ***

Şiddetsiz İletişim buluşmalarında dördüncüyü geride bıraktık. İkili gruplar halinde ihtiyaç meditasyonu yapmak hepimize iyi geldi. Naçizane tavsiyem Şiddetsiz İletişim ile kitap yerine bir başlangıç eğitimi ya da alıştırma grupları aracılığıyla tanışmanız. Zira kitap fazlasıyla Kişisel Gelişim kokuyor. Şöyle bir kurcalayıp elinizden atmanız kuvvetle muhtemel. Oysa Şiddetsiz İletişim ile ilişkilerimize farklı bir bakış açısı getirmek, duygularımızın, ihtiyaçlarımızın farkına varmak, farkındalığımızı arttırmak mümkün. Herhangi bir eğitim almasanız bile konuya ilgi duyan arkadaşlarınızla belli aralıklarla bir araya gelebilir, bildiklerinizi paylaşabilir, alıştırma yaparak içselleştirebilir, kendinizin ve diğerlerinin iyiliğine katkı sunabilirsiniz. Özellikle ebeveynlerin ve öğretmenlerin öğrenmesi fark yaratacaktır. 
                                                 
                                                              ***
Bu hafta fiziksel olarak kendimi oldukça yorgun hissediyorum. Yataktan güç bela çıkıyorum. Dışarısı puslu karanlık. Yorganın içine büzülüp uyumak varken bir telaştır başlıyor. Servis gelene kadar evin içinde bir oraya bir buraya koşturuyoruz. Kahvaltı, tuvalet, giyinme, beslenme çantası hazırlama, diş fırçalama, vitamin, burun spreyi, saç toplama (bu konuda kesinlikle desteklenmeye ihtiyacım var)... Bu hız ikimizin de başını döndürüyor. Sanırım daha erken yatmaya ve biraz dinlenmeye ihtiyacım var. Üç günlük tatil derdime derman olur umarım. Cuma gününü iple çekiyorum. 




                                                         

20 Ekim 2017 Cuma

NASIL YAZIYORLAR? (9)

Yazarların yazma alışkanlıkları, okurun ilgisini çeken bir konu. Sevdiğim, sevmediğim, okuduğum, okumadığım tüm yazarların söyleşilerinde yazım, üretim aşamasına dair söylediklerini iştahla, ilgiyle okuyorum. Kurmacabiyografiler, web günlüğüm olduğuna göre, yeri geldikçe buraya da not düşebilirim. İşte dokuzuncusu: Kazuo İshiguro 



Lorna ve ben bir plan tasarladık. Nasıl olduysa adına “Çarpışma” dediğimiz bu planda, ben, dört haftalık bir zaman dilimi için ajandamı acımasızca boşaltacak ve uzaklaşacaktım. ‘Çarpışma’ sırasında pazartesiden cumartesiye kadar sabah 9’dan akşam 10 buçuğa kadar çalışacaktım. Öğle yemeği için bir, akşam yemeği için ise iki saat ara verecektim. Bırakın biriyle görüşmeyi, telefonunun yanına bile gitmeyecek, e-postalara cevap vermeyecektim. Kimse eve gelmeyecekti. Lorna, dolu takvimine rağmen benim yerime ev işi ve yemek yapacaktı. Böylelikle sadece nicel olarak daha fazla iş tamamlamış olmayacaktım, aynı zamanda kurgu dünyamın gerçek hayatımdan daha sahici olacağı bir ruhsal duruma geçecektim.
O zamanlar 32 yaşındaydım ve ilk defa kendimi çalışmalara adadığım Londra’nın güneyindeki Sydenham’da bir eve taşınmıştık (İlk iki romanımı yemek masasında yazmıştım). Aslında taşındığım yer yarı düşmüş büyük bir dolaba benziyordu; kapısı da yoktu, fakat kağıtları istediğim gibi etrafa yayabileceğim ve her geçen günün ardından toplamak zorunda kalmayacağım bir alana sahip olmaktan dolayı oldukça sevinçliydim.
‘Günden Kalanlar’ı aslında böyle yazdım işte. “Çarpışma” esnasında, ne yazı stiline aldırdım ne de öğleden sonra yazdıklarımın sabah oluşturduğum kurguyla çelişmesine takıldım; öylece yazdım. Öncelik; düşüncelerin yüzeye çıkması ve gelişmesiydi. Berbat cümleler, korkunç diyaloglar ve hiçbir yere ilerlemeyen sahneler; hepsinin olduğu gibi kalmalarına izin verdim ve devam ettim.

Kaynak: Nobel ödüllü Kazuo Ishiguro anlattı: Günden Kalanlar'ı 4 haftada nasıl yazdı?
              Gazete Karınca
Kazuo Ishiguro'nun Guardian için yazdığı metin Tolga Er tarafından çevrilmiştir. Yazının tamamına Gazete Duvar'dan ulaşabilirsiniz. 


19 Ekim 2017 Perşembe

SOSYAL MEDYA ORUCU VE BİRTAKIM KARARLAR

Başlamadan önce: 
Bu yazıyı sessizlik içinde yazdım ancak yayımlamadan hemen önce okumaya eşlik eden bir müzik parçası seçmek geldi içimden. Buyurun:



Bir süredir dilediğim nitelikte ve nicelikte kitap okuyamamaktan ve yazamamaktan şikayetçiyim. Niteliği de niceliği de belirlemek benim elimde, oysa. Ders hazırlamak, tez yazmak ya da herhangi bir sebeple başkalarının belirlediği, dayattığı kitapları okumak gibi bir zorunluluğum yok. Yalnızca kendim için, kendi dilediğim kitabı, dilediğim hızda okuyabilirim. Yerine getirmem gereken tek şart var: kitap taşımak, bitirene kadar aynı kitabı taşımak. Bir maymunun iştahıyla aynı anda pek çok kitaba saldırmak işime yaramıyor. Hissettiğim, baskı ve sıkışıklık oluyor. Bunun sebebi bir an evvel, olabildiğince kitap bitirme isteğinden ziyade odaklanamamak. Zamanı iyi kullanamıyorum. İnternette, sosyal medyada, e-postada fazlaca vakit geçiriyorum. Sık sık aklım çeliniyor. Hemen şimdi okunacak yeni kitap listeleri oluşuyor zihnimde, onları temin etmeye çalışıyorum. Kitap istifliyorum. Alma ve okuma dengesi bozuluyor. Odaklanma problemi yaşıyorum. Zamanımı boşa harcıyor olduğumu hissetmek bana hiç de iyi gelmiyor. Bir tür suçluluk, kendime yönelen öfke, kızgınlık... Merak, yeni heyecan dalgaları, bitirilmemiş planlar, projeler... Bu döngüyü kırmaya kararlıyım.
Bunun için bazı adımlar da attım. İşte reçetem:



Gönüllü sadelik:
Çocukları oyun oynarken gözlemlediyseniz bilirsiniz. Sanılanın aksine oyuncağa, etkinliğe boğulduklarında ne yapacaklarını, hangisine saldıracaklarını bilemezler. Ne yapsalar akılları, gözleri diğerinde kalır. Seçeneklerin çokluğu, oyundan aldıkları zevki azaltır. Bir çeşit tükenme, zehirlenme hâli... Aynı çocuk, hele de süre baskısı yoksa doğaya çıktığında bulduğu bir kozalak ve dal parçasıyla saatlerce oyun kurabilir. Çok malzemeyle odağı dağılır, az malzeme ise yaratıcılığı artırır. Bizim okurluk hâllerimiz de buna benziyor. Bir süre yeni kitap almayacağım. Kütüphane ve değiştokuş seçeneklerine ilaveten elimde kışı çıkarmama yetecek kadar okunmamış kitap var. 

Okuma kulüpleri:
Okuma kulüpleri güzeldir. Tek sıkıntısı sürekliliğini sağlamak zordur, kişilerin farklı beğenileri vardır, ortak kitap seçmek sıkıntı olabilir. Hoşunuza gitmeyen bir kitabı arkadaşlarınızın emeğine saygısızlık etmemek, onların motivasyonunu bozmamak için okumaya çalışmak can sıkıcı olabilir. Geniş katılımlı okuma kulüpleri yerine iki üç kişi, ortak belirlediği bir kitabı eşzamanlı okuyabilir, hakkında konuşabilir. Okurların aynı şehirde, hatta aynı ülkede yaşamaları bile şart değildir. 
Ben de kendime bir okuma kulübü arkadaşı seçtim. Konserve Ruhlar bloğunun sahibesiyle eşzamanlı olarak Damızlık Kızın Öyküsü'nü okuyor ve kitap hakkında yazışıyoruz. Henüz devam etmekte olan süreç belki birer blog yazısına da döner. Kim bilir.

Zamanı doğru yönetmek:
Vaktimi çar çur etmemek, dijital tuzakların içine düşmemek için kitap okurken modemi, bilgisayarı kapatıyor, laptopu yakınımdan uzaklaştırıyorum. İki gün önce Facebook hesabımı da dondurdum. Bu seferki mola birkaç haftadan uzun sürecek. Umudum var.

Harekete geçmek:
Yürümenin Felsefesi kitabının arka kapağında dediği gibi "Yürümek iki mesafe arasında gidip gelmek değil yaratıcı bir eylemdir. Hem kendi yalnızlığımıza çekildiğimiz hem de toplum olarak bizi dönüştürecek bir ayağa kalkıştır. İki büklüm vücudun karşısında dikilmeye çalışan, attığı her adımda yeryüzünün gerçek bir parçası olduğunu fark eden Homo Viator'un eylemidir. Çünkü Yürüyen İnsan kendi üzerine çöken kaygı, haset ve korku yumaklarını çözer, varlığını yeryüzünün ebediyen yeni olan kalbine düğümler. Yürüyoruz işte, bu düğümü atmak için."
Alıntı yukarıda. Harekete geçelim, yürüyelim, koşalım, dans edelim. Böylece kaygılarımızı, korkularımızı çözebilir, dünyayla bağımızı güçlendirebiliriz. Daha fit ve mutlu olmak, heybemizi yeni yazma fikirleriyle doldurmak da cabası.

Ya sonra?
Sonrasını bilmiyorum. Elimden geldiğince odağımı dağıtmamaya, bu düzen dahilinde devam etmeye niyetliyim. Bununla beraber tüm kurallar gibi bu kuralın da ihlal edilebileceğini biliyorum. Bunu bilmek de beni rahatlatıyor. Çünkü okumanın ve yazmanın bir sporcu disiplini ya da zorunluluğuyla değil zevk alarak yapılması gerektiğini düşünüyorum. Bu plan da günlük hayatın akışı içinde zamanımı daha iyi ve verimli organize etme isteğinden başka bir şey değil.

17 Ekim 2017 Salı

ÇAĞDAŞ DANSIN BENİMLE NE İLGİSİ VAR?

Mesleğimin bedenime verdiği zararlar var. Duruş bozuklukları neticesinde zaman zaman bel, omuz, boyun, sırt, bacak (saymadığım ekstremite kalmamış) ağrıları çekiyorum. Fazla kilo ve hareketsiz yaşam tarzı işimi kolaylaştırmıyor. 2015 yılının bahar ayında pilatesle başladığım hareketi arttırma plan ve projesi, geçen sonbahar beden farkındalığı atölyesine evrildi. Bir yıl boyunca bedenimizle çalıştık. Benim için ilginç ve kazanımları olan, uzun soluklu bir deneyimdi. 8 ay boyunca aynı grupla yol aldık. Bedenimizi dinledik. 
Ağrı, onun gerildiği, zorlandığı, aynı pozisyonda uzun süre kaldığı durumlarda başlıyordu. Şimdi hasta başında çalışırken ağrının yerleşmesine izin vermeden zorlanmayı hissettiğimde pozisyon değiştiriyor, gerilen kasımı gevşetiyor, ağırlığı transfer ediyorum. Bu önemli bir kazanım ancak fazlası da var. 
Beden farkındalığı atölyesinde yaptıklarımızı tarif etmekte her zaman zorlandım. "Eveet bu dizlerim, bu bacaklarım, bu da kollarım, hah tamam burdalar, tam olmaları gerektiği yerde" gibi dalga geçmeye açık bir başlık. Hem tam da dalga geçildiği gibi hem de çok daha fazlası. Dilim döndüğünce anlatayım. 
Benim için beden farkındalığı yeri geldiğinde kelimeleri unutup alışık olduğumuz şekilde iletişim kurmaktan vazgeçebilmek, önyargılarımı, korkularımı bir kenara koyup yeni bir iletişim dili kurmak, yalnızca dile ve kelimelerin anlamlarına yüklenmeden, kendimi görmek, duymak, aynı zamanda diğerlerini de görmek ve duymak demek. Benim için beden farkındalığı kendimi ve diğerlerini görüp işitirken mekânı unutmadan, onu da hissetmek, bize sunduklarını sonuna kadar kullanmaya çalışmak demek. Benim için beden farkındalığı susarak anlaşmak demek. Benim için beden farkındalığı evi paylaştığım minik insan dışında birileriyle konuşmak, paylaşmak, kendi sesim dışında sesler duymak demek. Benim için beden farkındalığı koyduğum sınırları ihlal etmek, hatta bütünüyle yıkmak demek. Benim için beden farkındalığı kendini gerçekleştiren kehanetler, çemberin büyüsü ve istemek demek. Ah bir kez isteyince insan, cânı gönülden isteyince, hele de niyet tohumlarını çembere ekmişse, eşzamanlılık bir fizik formülü gibi işliyor ve kendinden yeni bir ben, dilediğin gibi bir ben çıkarıyorsun. Korkular, tıkanıklıklar bir bir gidiyor, güven inşa ediliyor, dostluklar derinleşiyor, perçinleşiyor. Hâl böyle olunca yaz tatiline giren atölyenin yeniden başlaması dört gözle bekleniyor. 
Bir süredir Esra'dan gelecek "Hadi" işaretini bekliyorduk. Zaman ve içerik konusunda bir müddet whattsappta yazıştık ve dün akşam biraz daha kalabalık yeniden başladık. Bir ay süreyle çalışacak ve öncelikle bedenimizden gelecek geribildirimleri paylaşacaktık. Böylece Esra atölye müfredatını belirleyecek, gerekirse büyük gruptan iki ayrı atölye çıkaracaktı. Yazışmalarda kullandığı teknik kelimesinden uyanmalıydım! İçimde daha fazla hareket etme isteği duyan Tuğba işitmemi engelledi. Ve dün kendimi Çağdaş Dans Teknikleri atölyesinde buldum. İyi de çağdaş dansın benimle ne ilgisi var?
Esra, çağdaş dans adımlarının bütününü bir bebeğin doğumundan yürümesine kadar geçen sürede doğal olarak yaptığı, bedenin hafızasında yerleşik hareketler olarak tanımlıyor. Atölyede yaptığımızın hatırlamaktan ibaret olduğunu söyleyerek üzerimizdeki baskıyı azaltmaya çalışıyor. Onun iyimserliği karşısında gözlerimi kapıyorum. Müziği dinliyor ve dönüyorum, ters x, düz x, hepimiz birer Maksimum Adam'ız.
Bedenim bu yeni sürece nasıl uyum sağlayacak, zevk alacak mı bilmiyorum ancak zihnimin atölyeye şimdiden adapte olduğunu, elinden gelenin en iyisini yaptığını, sıvışmayı düşünmediğini söyleyebilirim. Ne de olsa bizden aşağıdaki gibi bir yıl sonu performansı bekleyen ebeveynlerimiz yok. :)




16 Ekim 2017 Pazartesi

Yağmur İçin Teşekkürler

Ekoloji temalı festivallerde gösterilen belgesellerin ortak özellikleri vardır. Dünyanın her köşesinde bizimle benzer sorunlar yaşayan insanların gerçek hayat hikâyelerini, mücadelelerini, dayanışmalarını, değişime olan inançlarını, umutlarını taşır ekrana, iyimserlik bulaştırır. Küçük salonları dolduran bir avuç insan, sen, ben, bizim oğlan aynı yerlerde gülümser, hüzünleniriz. Film aralarında, yemeklerde arkadaşlıklar kurulur, sohbetler derinleşir, bilgi ve deneyimler paylaşılır, yeni projelerin tohumları atılır. Amaç biraz da budur. Üreticiyle, tüketiciyi, kaygılı ebeveynle, aktivistleri yan yana getirmek, birlikte harekete geçmek ve aynı amaç doğrultusunda çalışacak toplulukların oluşumunun fitilini ateşlemek... 
Düşünüyorum da, en son 2015'in güzünde solumuşum bu havayı. Oysa umuda her daim ihtiyacımız var. O zaman istikamet Bozcaada.
Bozcaada 2014 yılından beri Uluslararası Ekolojik Belgesel Film Festivali'ne (BİFED) ev sahipliği yapıyor. Nihâyet bu yıl, son gün de olsa, gitmeye, festivalin havasını koklamaya karar veriyoruz. Çarşamba günü başlayan festival, izleyicilerini dört gün boyunca iki ayrı salonda (Salhane ve Halk Eğitim Merkezi) toplam 29 belgeselle buluşturuyor ancak pazar günü bize düşen ödüllü filmlerin yeniden gösterimi. Saat 11'de adada olmayı planladığımızdan tercihimizi Salhane'deki 13.00 gösteriminden yana kullanıyoruz. Hangi filme gireceğimizi dahi bilmeden deniz otobüsündeki yerimizi alıyoruz. Bir saatlik yol oyunla bir çırpıda bitiyor. Dönüş biletlerimizi de alınca adanın merkezine yürüyoruz. Deniz kendi deyimiyle "dünyanın en güzel parkı"nda oynayacak ama önce Çiçek Pastanesi'ne uğranıyor. 1,5 saat önce kahvaltı masasından kalkan biz değiliz sanki. Elimizde kurabiye poşeti parka bakan çay bahçesine doğru giderken kendimi tutamıyorum, alçak bir duvarın üzerinden yaprak öbeğinin içine atlıyorum, Deniz de ardımdan. Kurabiye, çay, oyun faslını takiben festival kitapçığını almak üzere Dantela Cafe'ye gidiyoruz. Oradan çıkınca öğle güneşi gözümü alıyor. Gözlük kılıfımın içi boş. Filmi geriye sarıyorum. Çanakkale'de iskelede taktığımdan eminim, gerisi flu. Adada dolandığımız yerlerden tekrar geçiyor, uğradığımız, oturduğumuz yerlere soruyoruz. Nafile. Gözlerimi kısa kısa Salhane'ye gidiyorum. Filmin başlamasına daha vakit var. Koltuklardan birine hamile bir kedi yayılmış. Deniz de onun kadar sakin kalabilir mi acaba içeride? Emin değiliz ancak şansımızı denemeye karar veriyoruz. 
İzleyeceğimiz film Thank You For The Rain (Yağmur İçin Teşekkürler)
Kenya, Danimarka, Norveç ortak yapımı belgesel Kenyalı çiftçi Kisilu Musya'nın hayatından kesitler sunuyor.
Kisulu Kenyalı bir çiftçi. Birkaç keçi ve arazi dışında sahip olduğu bir şey yok. Doğanın içinde, doğayla uyumlu her birey gibi yaşıyor. Bulutlara bakıyor, kuşlara, yağmurun, kuraklığın kokusunu duyuyor, değişimleri izliyor, doğanın bereketinden yararlanmak ve yaklaşmakta olan tehlikelerden korunmak için. Ancak doğa alışıldık izlerini sunmuyor ona, değişiyor, şaşırtıyor. Kuraklık uzuyor, mevsim normallerini aşıyor.
Kisulu bir ziraat mühendisi aynı zamanda. Bu değişimin iklim değişikliğinin bir sonucu olduğunun, dünyanın farklı yerlerinde farklı sonuçlar doğurduğunun farkında. Yağmuru çekmek için ağaçlandırma çalışmalarına ağırlık vermek gerektiğini savunuyor. Oysa çiftçiler daha hızlı, gündelik sorunlar peşinde. Karınlarını doyurmak, çocuklarının okul taksidini ödemek, fırtınada zarar gören evlerini tamir etmek... Kisulu yılmıyor. Bıkmadan, usanmadan civardaki köylülere ulaşmaya, fidan dikme çağrısını yinelemeye devam ediyor. Bu toplantılardan birinde Norveçli yönetmen Julia Dahr'ın dikkatini çekiyor. Julia, bir ay boyunca filme almak için izin istiyor. Kisulu'nın tek şartı vardır: kameranın arkasına da geçmek. Çekimler başlıyor. Kisula, Julia ülkesine döndükten sonra kamerasını bir günlük gibi kullanmaya devam ediyor. Kuraklık, yoksulluk, yoksunluk, topluluk kurma çabaları, sel, iş bulma zorunluluğu,  Kisula'nın Norveç'e ve Paris İklim Zirvesi'ne yolculuğu, hepsi kayda alınıyor. Yağmur İçin Teşekkürler Kisula özelinde Kenya'da sahip oldukları bir toprak parçası dışında hiçbir şeyleri olmayan, küresel iklim değişikliğinden en çok etkilenen yoksul çiftçilerin hayatını olanca çıplaklığıyla gözler önüne seriyor. Ve tüm izleyicileri yaşam tarzlarını değiştirme, çevre hareketini destekleme, değişimi yaratmanın parçası olma konularında ahlaki bir seçim yapmaya, doğru yerde durmaya davet ediyor.
Yağmur İçin Teşekkürler'i sevdim, çünkü:
Bana zorluklar karşısında devam etme azmi, umudu verdi. 
Doğanın bana sunduğu nimetler için çok daha fazla şükretmem gerektiğini hatırlattı. 
Tüketim alışkanlıklarımı yeniden sorgulamama vesile oldu. Daha da sadeleşmek mümkün.
Tüm hayvanların, böceklerin aynı amaç için, birlikte çalıştığı zaman başardığını hatırlattı. 
Bana bir topluluğun parçası olmasının verdiği güven ve umut duygusunu anımsattı. 
Filmin ardından üreticileri ve tüketicileri biraraya getirmeyi amaçlayan bir sohbete dahil olma imkânı buldum.
Güneşli havanın, yavaşlığın tadını çıkardım.
Gözlüğümü kaybedip yeniden bulmanın sevincine vardım.