UYKU, BİRAZ UYKU ...

Deniz uyumaktan pek hoşlanmazdı. Kreşe başlayana kadar gün içinde bizi görmediği ve akşamları birlikte oyun oynamak istediği için uyumak eyleminin en temel işlevini yani bedenin dinlenmesi gerekliliğini gözden kaçırıyordu. Çünkü o uyuduktan sonra biz oturmaya, eğlenmeye devam ediyorduk. Bu düpedüz adaletsizlikti. Eğlenmek, farklı şeyler yapmak, gezmek için bize ihtiyacı vardı. Uyku tüm bu büyüyü bozan, bela bir şeydi. Kreşe başlayınca bizim dışımızda, kendine ait çevresi, dünyası oluşmaya başladı. Amma velakin okulda geçirdiği sürenin büyük kısmı aynı dersliğin içinde ve masa başında yapılandırılmış faaliyetlerle geçtiği için bedenen yorgun düşmüyor, uykuya geçmesi gene kolay olmuyordu. Yo-yo gibi geçti bu yıllar, kural koy, uygula, ihlal et, kabullen. Deniz ise hep ne istediğini bildi: uyumak istemiyorum, uyumayı sevmiyorum. Sonunda yıldım, çekişmeyi bıraktım ve onun benim uzantım olmadığını, ayrı bir birey olduğunu, saygı göstermem gerektiğini öğrendim. Zaman zaman kabullenmekte zorlandım ve yeniden çekişmeye koyuldum. Çünkü bana göre olması gerekenden daha geç bir saatte uyuyordu. Ben de yapacaklarını o uyuduktan sonraya sıkıştırmaya, sığıştırmaya çalışan kişi oluyor, uykusuz kalıyor, sabahları zor uyanıyordum.

İlkokul birinci sınıf ikimiz için de milad oldu. İkimiz de kısa sürede bu yeni düzene uyum sağladık. Deniz okul ortamına, teneffüslere, öğretmene, arkadaşlarına, okula servisle gidip gelmeye alıştı. Çantasını toplamak, sorumluluklarını yerine getirmek (öğretmenin ilettiği notları, imzalanacak formları iletmek vb), ödevlerini vaktinde yapmakla yükümlü. Kalan zamanını dilediği gibi kullanabiliyor. Fazla ödevi olmadığı, okuldan erken çıktığı için pek çok akranının aksine "okula başlamak" oyun alanını yitirmesine sebep olmadı. Oyun oynamaya, parka gitmeye, istediği atölyelere katılmaya zamanı, isteği ve enerjisi var. Saat 10'da hem bedenen hem zihnen yorgun düştüğü için kolayca uyuyabiliyor. Okuldan hoşnut döndüğünü görmek de cabası. Zira  ilkokul Deniz'e daha fazla alan ve seçme özgürlüğü verdi. Haftada bir gün kantinden alışveriş yapabilmesi için kendine ait 2 lirası da var. Bu parayı elde etmek için verdiği mücadele ayrı ve takdire şayan bir  hikâye.

Benim de yükümlülüklerim var. Deniz'in erken uyanması, kahvaltı yapıp zamanında servis için hazır olması, her gün için belirlenmiş beslenme ve diğer atıştırmalıkları çantaya koymak, ödev-oyun dengesini sağlıklı bir şekilde kurması ve devam ettirmesi konusunda ona yardımcı olmak vb. Kendimi ondan ve tüm yaptıklarından sorumlu görmek yerine ona karşı sorumluluklarım olduğunu kabul etmek ve kendimi onun hayatının kolaylaştırıcısı olarak tanımlamak beni rahatlattı. İlişkimizi de sağlamlaştırdı. İkimiz de memnunuz hayatımızdan. 

Gece 10 oldu mu evden sesler çekiliyor. 22.00-24.00 arası benim. Dilediğim gibi kullanabilirim. Temel ihtiyaçlarımızı gidermek için yapmam gerekenlerin bir kısmını bu zaman diliminde yapıyorum. Bununla beraber tamamen bana ait geceler de var. Uykusuz kalmak istemiyorum. Dijital tuzaklardan kaçıyorum. Kitap okurken modemi, bilgisayarı kapatıyor, laptopu yakınımdan uzaklaştırıyorum. Facebook hesabımı da dondurdum. Bu seferki mola birkaç haftadan uzun sürecek. Umudum var.