Ölecek kadar büyümedik

"Gülümseyebildikçe yitirmiş saymayız kendimizi."

Othello / William Shakespeare

Bu sözleri okuduğum sabahı hatırlıyorum. Bir kış sabahı. Kızımın okuluna yakın bir kafede oturuyorum. Dışarıda yağmur yağıyor. Gözlerimin takılı kaldığı ekranda havai fişekler patlıyor ve aklıma gülümsemesinden kendi elleriyle vazgeçen bir okul arkadaşım geliyor. Yıllar var, getirmemişim aklıma, birdenbire onu düşünüyorum, neden bunca genç yaşta hayatından vazgeçtiğini... 

Arkadaşım dediğime bakmayın. Beni sevmezdi. Okul bahçesinde ilk karşılaştığımız sabah hiç de dostça olmayan bir tonla "Yeni kız bu mu?" diyerek duyurmuştu kendisini. Ses tonu ve yüz ifadesi benimle didişeceğini işaret ediyordu. Kısa zamanda beklenen gerçekleşti. Hoşlandığı oğlan bana ilgi gösteriyordu. Ben de karşılıksız kalmadım. Rekabet etmek ya da gıcıklığına değil, hoşlandığım için. Bana tutumunu çok da kişisel almamaya çalıştığımı hatırlıyorum. Eski günleri bugünkü bilinçle izah etmek doğal olarak epey yanılgı payı içeriyor biliyorum ama lise bahçesinden ona dair olumsuz bir yükle ayrılmadığıma da eminim. ÖSYM bizi farklı illere, fakültelere yolladı ve günün birinde gazete sayfalarında fotoğrafına rastlayıncaya kadar ondan ne haber aldım ne de gördüm. 

Aramızı açan oğlan İstanbul'da yeniydi o günlerde. Birbirimizden hoşlanmıyorduk artık ama arkadaşlığımız da sürüyordu. Onu arayıp haber verdiğimi hatırlıyorum. Üzerinde pek durmadı. Ev yerleştiriyordu. Birkaç eski arkadaşı daha aradım. Lafladık. Ne denli koptuğumuzdan bahsettik, daha sık bir araya gelme arzumuzdan... Ah zamanı bir yettirebilseydik! Yalandı oysa. Telefonu kapatırken daha birbirimizi aramayacağımızı biliyorduk. Çünkü zamanı başkaları için arttırıyorduk, birbirimiz için değil. Başka başka yollar, insanlar çağırıyordu bizi. Teğellemenin yolu yoktu, belli ki gereği de... Aynı sıraları paylaştığımız çok genç bir insanın kaybına üzülüyorduk yalnızca. İşte bunda çok samimiydik. Ölecek kadar büyümemiştik çünkü.