Dün Mekong ırmağı kıyısındaydık. Otobüsle 1,5 saatlik bir yolculuğun ardından tekneye bindik. Hindistan cevizi kabuklarının içinden Hindistan cevizi suyumuzu içtik. Turistler için tasarlanmış minik bir yerliymiş gibi oyununa katıldık. Ne kadar yerli o kadar gezgin. Mekong ırmağının taşıdığı bereketli alüvyonların oluşturduğu bir adacığa ayak bastık. Yerli kadınlar ve erkekler bize şarkı söyledi. Meyve ve lotus çayı da ikram ettiler. Ananasla başladı tadım. Bir çay tabağı içinde tuz ve baharat karışımı vardı. Ananası ona batırarak yememiz söylendi. Yerliymiş gibi batırıp bir lokma ananas ısırdım. Tuzsuz ananas daha güzel. Kesin bilgi yayalım.
İkinci istasyon bal tadımı ve akabinde polen, bal vb. ürünlerin pazarlaması, üçüncü istasyon çikolatanın kakao çekirdeğinden çikolataya olan yolcuğuydu. Kakao ağacı olmasa da çekirdek, birkaç parça fotoğraf mış gibi yapmaya yetti. Aralarda rengârenk çiçekler vardı. Mis gibi de kokuyordu. Ne yetersiz bir tanım. Ben dedim, inanın. Yazarınız konuşuyor. Birkaç yasemin çiçeğini göğüslerimin arasından içeri attım. "Persopolis" filminde büyükannenin yaptığı gibi. Filmler ve kitaplar bizi terbiye eder, biçimlendirir. Yeri geldiğinde oradaki eylemleri tekrarlarız. Mor yaseminleri geride bıraktım. Salon bitkisi olarak tanıştığım kimi bitkilerle selamlaştım. Sulak araziyi adımladım. Bizi bekleyen tuktuklara bindik ve suda yetişen bir tür Hindistan cevizinden şekerleme yapan imalathaneye gittik. Ilık şekerleme damağımızı şenlendirince kasaya yöneldik, üç, beş Allah ne verdiyse. Şu paradan kaç sıfır atacaktık? Gezginlik güzel şey.
Kadınların ve erkeklerin kürek çektiği kanolara bindik. Üzerimize eğilen Hindistan cevizlerinin gölgesinde, lotus çiçeklerinin arasında 2 km gittik. Yeniden tekneye bindik. Ve öğle yemeği yemek üzere lokantaya geçtik. Masanın tümüyle dolu olduğu yerel mutfak bizi mesut etti. Yalan yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder