Ayın sonu yaklaşıyor. Bu ay, en çok bu günlükler elimden tuttu. Ameliyat korkumu yatıştırdı. Sonrasında sıkıntımı an be an paylaşabileceğim bir alan sağladı. Gelen yorumlar destek oldu, güç verdi. Ve ilk kez ayda 8 yazı sınırının dışına çıktım. Pek hoşuma gitti bu keyfi genişleme. Her gün azar azar yazma, selamlaşma, diğer günlükçülerle paslasma... Keyifli, verimli şekilde girdim bahara.
Dün ilk kez muayenehaneye gittim. Ufak tefek işler yaptım. Muayene çoğunlukla. Araya üç, dört saat mola koydum. Anneme yürüdüm. Geceliğimi giydim. Yemek yedim. Uzattım ayaklarımı kucağına. Bir de üstüne masaj yaptırdım. Oh mis! Yaşın kaç olursa olsun, annenin yanında çocuksun işte.
Akşam arkadaşım beni muayenehaneden aldı. Birlikte eve gittik. Beni baş köşeye oturttu. Kızımla beraber bulaşık makinesini boşalttılar, yemeği ısıttılar. Salata yaptılar. Sofra kurdular. "Televizyon mu, sohbet mi?" anketinden sohbet çıktı. Arka fonda müzik. Hem yemek yedik, hem sohbet ettik. Sofra kaldırıldı. Kirliler yerleştirildi. Ben bitki çayı içtim, onlar birer bardak filtre kahve.
Konu döndü dolaştı mezuniyete geldi. Kızım yirmili yaşlarımdan iki elbiseyi denedi. Boykot çağrısı üzerine ona da anlamlı geldi bu fikir. İlki, siyah, ince askılı, hafif yırtmaçlı zarif bir elbise. Üzerine ince siyah, ışıltılı şeritler işli. İşlemeler bel bölgesinde yoğunlaşıyor. Bağdat Caddesinde bir butikten almıştım. Bir nişanda giymek için. Kızıma da cuk oturdu. Çok da yakıştı. Diğeri üniversite mezuniyet balomdan kalma. Askılı, uzun siyah bir elbise. Sırtında çok hoş bir dekolte var. Açık sırta, üç sıra çapraz ip hareket veriyor. Bu elbise de yakıştı kızıma. Göğüs kısmı tam oturmadı, bol kaldı. Bir terzi eli değerse o da cuk diye oturacak. Kızımın defilesini sevgiyle izledik. Arkadaşım çok eski çünkü. Yeni mezun olduğum yıllarda bir erkek arkadaşım tanıştırmıştı. Biz ayrıldık ama arkadaşım ve eşiyle hiç kopmadık. İstanbul'dan sonra Çanakkale'de de beraberliğe devam. İyi günde, kötü günde. Doğumlar, hastalıklar, kutlamalar... İki güzel evladın büyümesi...
Benim çok büyük kalabalıklarım yoktur ama arkadaşlıklarım uzun sürelidir. Yenilerine de yer açarım elbette ama yirmi yıllık, otuz yıllık arkadaşım da vardır. Bu da güven, uyum, samimiyet, kolaylık gibi pek çok konforu da beraberinde getiriyor. Büyük rahatlık doğrusu. Birbirinde sevgin, özenin, zamanın birikiyor çünkü yıllar içinde.
Dün gece banyo yaptım. Ah bir de üzerine mışıl mışıl uyusaydım. Şahane olurdu valla. Yataktan yumuşacık, dinlenmiş çıkardım. Oysa tüm gece sırtımda odun taşımış gibiyim. Deliksiz bir uyku çekmeye, dinlenmiş uyanmaya özlemim var. Yatsam bir masörün önüne. Kokulu yağlar eşliğinde bedenimi yoğursa, gevşesem, içim geçse ve uyusam sonra.
Sabah sabah uykuya hasret satırlar, güne hazırlanmaktan ziyade yatağa çağırıyor insanı. Ama gözü açıldıktan sonra, yeniden uyuyanlardan değilim. En iyisi kalkıp çay demlemek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder