BEDEN NEYDİ?

Beden benim için bir taşıyıcıdan ibaret. Kendini gözetmeyen, nafakasını çıkarmak, bugünü de kurtarmak için, ağır yüklerin altına giren hamallardan farkım yok. Bir çamaşır makinesini sırtlayıp  taşımıyorum belki ama ona karşı hiç de sevecen, nazik değilim. Ruhumu, düşüncelerimi yüceltirken beni taşıyan bedeni bir kalıptan öte görmüyorum. 

Bedenimle ruhumu en bütün olarak gördüğüm zaman bir sezon  boyunca katıldığım beden farkındalığı atölyesi oldu. O  zaman beden beni bir yerden bir yere götüren bir araç olmaktan çıktı. Ruhumu saran bir kabuk, kalıp gibi göründü. Dahası bir oyun aracı hâline geldi. Yalnızca kelimelerle, düşüncelerle keşif yapılmadığının bedenin tüm uzuvlarıyla, hücreleriyle bu keşfe katıldığını fark ettim. Oyunsu bir arayıştı adımlar, beni çevreleyen mekana yönelen gözler, tehlikeyi ya da neşeyi koklayan burun, en sevdiklerimle temasımı sağlayan eller. O günden bugüne bedenimi yeniden yitirdim. Ona olan algım zayıfladı, geri sıralara düştü. Düzenli yoga yapan, hamama giden, masaj yaptıran tanıdıklarıma bakınca dünyayı keşfetmemi sağlayan bedenime basit bir taşıyıcı, kabuk, kalıp muamelesi yapmak beni utandırıyor. Çünkü bedenim çok daha fazlasını hak ediyor. Dersler arasındaki hiyerarşi bana bu bağı kurmayı öğretmemiş. Çocuklukta kalmış bu bağı yeniden anımsayabilir miyim? 

Bu yaz bedenimle çok daha nazik, tutarlı bir ilişki kurmayı, onu daha iyi gözlemlemeyi, yıllardır kronik ağrılarla bana haykırmak istediklerini dinlemeyi deneyebilirim. Onu iyileştirebilirim. Yıllardır süregelen bir döngüyü kırabilirim. Bedenim bilge bir rehber bense cahil ya da asi bir kız. Israrla kulaklarını ona kapayan. Gözlerimi dört açıp, kulaklarımı dikip bedenimin ruhuma eşlik etmesine izin verebilirim. Yürüyüşlerini birbirleriyle uyumlu yapmalarını sağlayabilirim.

* Görsel www.pixels.com adlı siteden alınmıştır.