Gözleri devrik, suratı asık jüri üyeleri

Yazmak, benim günlük hayatımın bir parçası. Her gün bloğu ziyaret etmek de. Bazen birkaç satır yazıyorum, bazen yazıp yazıp siliyorum. Öyle ya da böyle her gün yazıyı ziyaret ediyorum. Bununla beraber her yazdığı paylaşmıyorum. Demek ki zihnimin içinde bir jüri var: asık suratlı, ciddi, bu paylaşılır bu paylaşılmaya değmez diye cıkcıklayan, gözlerini deviren, takım elbiseli falan... Bu jüri en çok edebiyat üzerine yazdığımda mutlu oluyor. Kendimden bahsetmeme pek olumlu bakmıyor. Hele yumurta kapıya dayandığı için hızlıca yazdığım, peş peşe paylaştığım yazılardan hiç mi hiç hoşnut değil. Gezi yazıları, peh! Annelik sızlanmaları, baydı! En dayanamadığı, "okumuyorum, yazmıyorum" vızırtılarım... Adeta bir sivrisineğim, tepesine inecek şaplaktan korkan ve tavana yapışan... 

Diyeceğim o ki, yazma aralıklarım uzuyorsa, ay sonuna doğru patlamış mısır gibi yazılar peşi sıra düşüyorsa ve de düşecekse bir kısmı kendimi jüriye beğendirme düşüncesi yüzünden. Kalanı günlük koşturmaca, sorumluluklar, iş güç kısaca. Bir önceki yazıya bağlamak gerekirse, en büyük, en değerli ihtiyacım kolaylık şu sıra, uyum, işbirliği... Ev değiştirme fikrinin arkasında da bu ihtiyaçları giderme çabası yatıyor muhtemelen. En doğru strateji mi, inanın bilmiyorum ama kolaylığa, rahatlığa, huzura çok ihtiyacım var. Martın 17'sinde ameliyatım var. En az bir hafta evdeyim. Kızım okula gidecek. Evde ayaklarımı uzatıp tek başıma (umuyorum ki ağrısız) aylaklık edeceğim. Film izler, bol bol uyurum herhalde. Belki jürimi memnun edecek bir edebiyat yazısı da patlatırım, belli mi olur?