29 Ağustos 2025 Cuma

Rutin dışı: 3

Yaz bitiyor. 

O turuncu portakalın avurtları ağrımış belli. Eskisi gibi güçlü savuramıyor sarı, sıcak, kurak ışınlarını. Böyle olunca da yazın harlı dönemine ait kimi rutinler, rutin ne demek mecburiyetler yavaş yavaş geride kalıyor. 

Ev ya da iş yerlerinin içindeyken çok da hissedilmiyor örneğin sıcak. Denize, havuza atlamak için delice bir arzu duymuyorsun. Tatilde ve sahildeysen o başka ancak şehir yavaş yavaş katlanılır bir yere olmaya başladı. Gece uyurken penceremi kapatıyorum son birkaç gündür. Dışarıda olmak yerine eve gitmeyi tercih eder oldum. Okullar açılmadan yapmak istediklerim var. 

Yeni evde yatak odamın ölçülerine göre dolap ve komodin yaptırmıştım. Seçtiğim kapaklar sonunda geldi. Çarşamba günü monte edildi. İKEA'dan aldığım kitaplıklar da dolup taştığı için salonda kalan son boşluğa iki Billy daha sipariş etmiştim. Marangoz kapakları monte ederken sağ olsun, onları da kuruverdi. Bu sayede 9 kapaklı Billy'lerim erdi 11'e. Kızımın odasındaki benim saklamak istediğim çocuk kitaplarını da salona taşıyınca onun kitaplıklarından biri boşalacak ve okul kitapları için yer açılacak. Diğeri de kendi kişisel kitaplığı olarak vazifesini sürdürecek. Dışarıda olmak yerine kitapları yerleştirmek istiyorum. Evin yalnızca temiz olması yetmiyor, ortada kalan öte beri de yerli yerine yerleşsin ve ben de koltuğa kurulayım, kitap okuyayım, yazayım. Sonbahar biraz da ev içlerine sokulup üretmenin zamanı ne de olsa...

Sonbahar geliyor. Sonbahara dair hayallerim, hedeflerim, planlarım da belirginleşiyor. 

Bu sonbahar ve kışı okumak yazmak açısından daha verimli, üretken geçirmeye dair özlemim var. Elimde iki, üç çocuk öyküsü var. Onlarla ne yapabileceğime bakmak istiyorum. Birkaç yıl önce shopier üzerinden paylaştığım Çanakkale mektuplarından kurgu dışı bir çocuk dosyası olabilir belki, onun üzerinden geçmek istiyorum. Yelkeni büsbütün çocuk edebiyatına kırmak istiyorum. Ya da en azından üçe üç, yapmak istiyorum. 2026 yeni bir çocuk kitabımın çıkacağı yıl olur umarım. Bu yönde ilerleme kaydetmek istiyorum. 

Daha uzun uzun uyumak istiyorum sonra. Eni konu on birde yatayım ve yediye kadar deliksiz uyuyayım istiyorum. En son ne zaman deliksiz uyuduğumu hatırlamıyorum çünkü. Annelikle başladı. Çocuk büyüdü kocaman oldu ama ben ufak tıkırtıya uyanıyorum hâlâ. 

Bugün hareketli geçti. Öğle tatilinde forma alışverişi yaptık. Çarşıya çıkınca tanıdıklara da rastladık. Ayak üstü sohbet ve kahve keyfinin ardından yeniden işe döndüm. Ve çalıştım. Akşam yemeğinin ardından civarda yürüyüşe çıktık. Şehrin sonundaki köyün mücavir alanı mahalle oldu ve belediyeye bağlandı. Yavaş yavaş kafeler çoğalıyor. Bölgede üçüncü yılımız bitti. Bu yaz dördüncü yazımız. Evden yürüyerek bir kafeye ulaşmak, oturmak son birkaç yıldır mümkün. Hem şehrin içinde hem doğaya yakın olmak hoşuma gidiyor doğrusu. Akşam da yürüyünce günlük adım sayısı 9bini aştı. Ayaklar da hayli yoruldu. Daha yazar ve konuyu toparlardım esasında ama bugün cuma. Gece yarısına dakikalar kaldı. Hafta bitiyor. Rutinin dışı 3'ü teslim etmem gerek. Finali, bağlantıları umursamadan bitirmek de rutinin dışına girer diyor ve lafımı balla kesiyorum. 


26 Ağustos 2025 Salı

Rutin dışı:2

Mindmills bloğunun davetiyle yazmaya başladığımız "rutin dışı" yazılarını okumaya başladım. Katılan blogları anladığımda, takip etmediklerimi de takibe almaya başlayacağım. Dün ekmekçikız yazısında rutinin dışında gerçekleşen bir andan bahsedince ben de rutinlerimin dışına karşı uyanık olmaya, bu yazıda onlardan bahsetmeye karar verdim. Vira bismillah!

Sabaha karşı genellikle bir sebepten (tuvalete gitme ihtiyacı, kedinin oyunbazlığı vb) uyanıyorum ihtiyacı giderdikten sonra çoğunlukla da yeniden yatıyorum. Arada bir hazır kalmışken güne yoga ve meditasyon yaparak başlama düşüncesi içimi yokluyor ama siz deyin uyku ben diyeyim tembellik ya da diğer sorumluluklar ağır basıyor ve pas geçiyorum. 

Bu yeni ayda daha önce de kısa süreli çevrim içi yoga derslerine katıldığım Asude Didem Durak'ın başak yeni ayı vesilesiyle başlattığı yedi günlük meditasyon derslerine katılmaya karar verdim. Dersin ismi "Yaratım Gücü". Yedi gün boyunca aynı saatte (sabah 7) aynı meditasyona odaklanarak ilerleyeceğimiz çalışma, yaz mevsiminin yüksek ateş elementini dengelemeye, sonbahar mevsiminin daha içe dönen,  üreten, verimlilik sağlayan yanını hissetmeyi, bunu hayatımıza çağırmayı hedefliyor. Yeni ay haftasının bizlere sunduğu fiziksel ve duygusal arınma, yenilenme, planlamayı arkamıza alıp yol ve hedef belirlemeye dair sezgilerimizi güçlendirmek, hareketin, verimliğinin önündeki engelleri ortadan kaldırmaya yönelik mantralı bir meditasyon yolculuğu. İşte rutinimin ilk dışı da bu. 

Benim bu çalışmayla ilgili çok büyük yaratıcılık hedeflerim yok. Yeni öyküler, kitaplar değil odaklandığım. Yazdan, yazın yarattığı coşkun hâlden, dışarıda olma hâlinden ev içine yumuşak bir geçiş yapmak, okulların açılmasıyla beraber oturması icap eden düzenli hayata uyumlanmak kafi bir hedef. Kızım bu yıl devlet okuluna geçecek. Okulun pansiyonu olduğu için yemekhanesi varmış. Ancak son dört yılı okul yemekhanesinde geçtiği ve vejetaryenliği seçtiği için evden yemek götürmeyi tercih etti. Haftalık alışverişler, hazırlaması ve götürmesi pratik, akmayan, kokmayan, yeterli çeşitliği sağlayan yemekler hazırlamak yeterince verimli ve üretken bir çalışma sahası değil mi? Sorarım size. 

Rutinin dışı iki anlayacağınız, başlamadı ama başlayacak, bünyeyi ve buzdolabını ev yapımı sağlıklı yiyeceklerle donatmak. İnstagram haftada bir saat ayırarak haftalık yemeğini nasıl hazırladığını gösteren hesaplarla dolu. Biz de kendi yolumuzu bulacağız. 

Rutinin dışı üç. Bu madde biraz acıklı sevgili dostlar. Serbest çalıştığım ve çalışan hastalarımın gelebilmesini de gözettiğim için cumartesileri de dahil haftanın altı günü çalışıyorum. Hafta içi mesai bitimini makul saatte tutabilmek için cumartesileri de çalışıyorum esasında. Tatilleri kısa ve sık tutmayı tercih ediyorum. Dolayısıyla iki cumartesi üst üste çalışmamak eni konu az yaptığım bir şey. Geçen hafta tatildeydim. Pazartesi iş başı yaptım. Bu cumartesinin 30 Ağustos tatili olmasından faydalanarak cumartesiyi kendime tatil ilan ettim. Henüz döndüğümüz tatlı kampinge gideceğiz. 

Rutinin dışı dört ise, kızım yeni bir okulun öğrencisi bense yeni bir okulun velisi olacak. Yarın kayıt için okula gideceğiz. Yeni dönem, yeni başlangıçlar... Dilerim yıllar boyu sevgi ve özlemle anacağı bir lise hayatı olur. 


23 Ağustos 2025 Cumartesi

Rutin dışı:1

Başak yeni ayının ilk dakikaları. Midilli'ye bakan bir sahildeyim. Kızım bugün öğle saatlerinde başladığı garsonluk görevini ciddiyetle sürdürüyor. Dalgalar bile mesaisini bitirdi oysa. Çocuklu aileler çadırlarının, odalarının yolunu tuttu. Rüzgar kesildi. Hava limonata gibi. Müzik sesleri, sohbet sesleri, kahkahalar arkamda. Islak tarafını ters yüz ettiğim minderlere verdim sırtımı ve yazmaya başladım. Çünkü sahil ertesi güne hazırlanıyor. Şezlongların yanındaki çöp kovaları boşalıyor. 

Yaz bitiyor. Yaz uzuyor esasında. Havalar ısınıyor ve yaz sünüyor. Bitişi ilan eden okulların açılması. Ne kaldı şunun şurasında. 8 Eylül'de okullar açılıyor. Yazdan kalma gevşeklik bitecek. Günler yavaş yavaş kısalacak. Hırkasız, çorapsız oturamayacağız geceleri. Daha çok evde kalacak, daha düzenli olacağız ve bu bize iyi gelecek. Yeni eğitimler planlayacağız belki kendimize, hedefler koyacak, yapılacaklar listesi hazırlayacağız. Listeler uzun, hedefler büyük olacak. Gerisinde kalacağız büyük ihtimalle. O zaman hatırlayacağız. Hayat büyük hepimizden. 



Hayat büyük sahiden hepimizden. Bilmiyoruz, ön göremiyoruz. Her sabah bir yeni sayfa gibi açılıyor önümüzde hayat. Seçimlerimizle dolduruyoruz, seçimlerimizle tayin ediyoruz yönümüzü. Siyah-beyazcı yanımız, dualiteye meftun yanımız törpüleniyor. Kırılmak yerine esniyoruz. Her yeni ayda hatırlamamız gereken bu belki de. Esnemek, hizalanmak, uyumlanmak çünkü hayat büyük hepimizden. 

Son yıllarda seçim yapma gücünü fark ediyorum. Bu gücün muazzamlığının tadını çıkarıyorum. Başka zaman olsa, geçmiş yıllarda çemkireceğim, savrulup gideceğim, özünü yitireceğim anlarda duygularıma kulak kabartıyorum. Neyin özlemini, yoksunluğunu çektiğimi bulmaya yöneliyorum. İlgimi buna veriyorum. O zaman anafor gibi kapılmıyorum olumsuz düşüncelerimde kayboluyorum, uçurumlardan atlayıp çakılmıyorum, yara bere almıyorum. Bizi bilge yapan geçen yıllar değil, fark ettiklerimiz. Saçlarıma aklar düşmedi henüz. Allahın hikmeti. Okuma gözlüğü burnumun ucunda. Yaşıtlarımın bir bölümü emekli. Sigortaya geç girişimin yarattığı adaletsizlik. Düzelecek mi? Bilmiyorum. Emeklilik yok hayallerimde. Çalışmayı seviyorum. Bir gün o da gelecek, emeklilik günleri. Belki o zaman daha çok yazacağım, daha çok metin üreteceğim. Muhtemelen hoşuma da gidecek ama şu an mesleğimin ipini bırakmaya hazır değilim. Önlüğümü çıkarmak istemiyorum. Daha değil. 

Bedenim, zihnim, hevesim yerli yerinde. Sonra gelecek o günler. Önlüğümü çıkaracağım, muayenehanemin kapısını kapayacağım ve yazarlığı geçireceğim üzerime. 

Hâlâ şezlongta uzanıyorum. Sivrisinekler kamikazeler gibi ayaklarıma, bacaklarıma... Telefonun ekranı parlak, gözlerim kamaşıyor, yıldızlarla arama giriyor. Seçemiyor gözlerim ışıl ışıl parlayan yıldızları... Kayan bir yıldız da görmedim. Kaçıncı yaz bu? Ardında simli bir yol bırakıyor yıldızlar da, salyangozlar gibi. Simli, sümüklü, yapışkan. Avuçlarda kalıyor, eksiliyor. Dilekler hep eksik. Bir şeye, bir kişiye yöneliyor, bilmiyormuşuz gibi. O hayalini kurduğumuz, yıldızlardan, dallara çaput bağlamaklardan, fallardan medet umduğumuz o hayaller, dilekler bize ne getirecek, bilmiyoruz. Belki koca bir saadet, belki tam aksi. Esneklik bu işte. Mutluluğu belli bir koşula bağlı olmadan istemek. Bir duyguyu özlemek, o duyguyu aramak, aracı umursamadan. Yeni gelen günün içindeki sonsuz potansiyele güven duyarak günaydın diyebilmek, selam durabilmek doğan güneşe. Zenginlik bu işte. Rutinin içi de dışı da, bu genişlikte, bu anlayışta saklı. 

22 Ağustos 2025 Cuma

Fotoğrafın hikayesi: 7



Assos sahilindeyim. İki meşe palamudu ağacı arasına gerili bir hamakta. Güneş epeyce yükseldi. Dalların arasından bulduğu boşluklardan birer ok gibi vuruyor sıcağı bacaklarıma. Fonda 90'lardan kalma şarkılar. Sevdiklerimden. 

İkişerli, üçerli oturuyor insanlar masalarda. Lakırtılar, kahkahalar karışıyor, yükseliyor sigara dumanlarıyla. Tanrım ne çok sigara içiliyor. Kızım küllükleri boşaltıyor, boşları topluyor. Tatil golü yedi çünkü denize giremiyor. Gönüllülük, güzel şey. Arı gibi çalışıyor, masalar arasında mekik dokuyor. Faydalı olduğunu düşünmek, inanmak insanı meşgul ve mutlu tutuyor. Kızım mutlu ve meşgul. Bir sürü insanla tanıştı şimdiden. Bu müdavimi bol mekânda. Ben tatildeyim. Yüzüyor, hamakta sallanıyor, kitap okuyorum. 

Fatih Erdoğan Sihirli Kalem bitti. 100 İyi Okur projesinin ikinci kitabı. Mıgırdıç Margosyan'ın Biletimiz İstanbul'a Kesildi de bitti. Öyküler ekseriyetle Diyarbakır'da geçiyor. Diyarbakır Ermenilerinin günlük yaşamı, Kürt ve Türk komşular, adetler, deyişler, maniler, camiler, kiliseler, bayramlar ile kültürel dokuyu kayıt altına alan öyküler, bunlar. Beş duyuya hitap ediyor. İçinde yemek tarifi bile var. Diyarbakır'ın eski ismi Amed'in nereden geldiği bir öyküye konu olmuş. Elmalı Balayı, yazarın ağzından yaradılış ve cennetten kovulmayı konu ediniyor. Ve benim için güzelliğiyle öne çıkıyor. 

Dişlerimi sıkıyorum hâlâ. Hiçbir şey işe yaramıyor. Bu satırları yazarken iki çene arasındaki mesafe azalıyor. Dişler birbirine sokuluyor. Yanaştıkça zonk zonk zonkluyor. Aralayıp dilimi sokuyorum. Bile isteye ısırmaycağımdan. Ama aralanma yetmiyor ağrımı dindirmeye. 

Plajda bir yoga hocasıyla konuştum dün. Yüz yogası dersi veriyor, çevrimiçi. Eylülde başlayacak. Öğrencilerinin diş sıkmasının geçtiğini söylüyor. Süreklilik güzel şey. Denize düşen yılana sarılıyorsa ben niye yogaya sarılmayayım. Tekrar şart. Aklıma gelen bazı hareketleri yapıyorum tam bu anda. Yazarken. Dişlerim ayrı düşmekten memnun. Rastgele diziyorum kelimeleri. Hesap kitap yapmadan. Maviye uzanan yeşiller huzur veriyor. Ve cırcır böceği sesleri. Tanıdıklara da rastlıyorum. Arkadaşlarına rastlayabileceğim bir yerde tatil yapmak güzel şey. Laflıyoruz. Yalnızlık bir süreliğine azalıyor. Güzel bir denge. Hem kendimle hem diğerleriyle... 

Günlerim denize girmek, ağaç altında yatmak ve uyuklamakla geçiyor. Ki bu güzel bir şey. 

18 Ağustos 2025 Pazartesi

Yaz biterken

Can sıkıcı günlerin içinden geçiyoruz. Günlerdir alev alev yanıyor, Çanakkale'nin farklı noktaları. Helikopter sesleri, yükselen dumanlar, alev alev yanan tepeler... Bir hafta geçti Güzelyalı yangının üzerinden. Gitmedim. Bakmak, görmek istemedim. Çarşamba sabahı tatile giderken geçeceğim kararmış sırtların yanından.

Çanakkale bir kez daha kül ve gözyaşı altında... Suyun, rüzgarın kenti adını vermişti İbrahim Dizman, şehirle ilgili hazırladığı derlemeye. Eksik kalmış. Kan, kül ve gözyaşı da var. 

Her kafadan bir ses çıkıyor. İnternet tam bir bilgi kirliliği böyle zamanlarda. Çam ağaçlarının doğal bitki örtüsü olmadığını söyleyenler var, kozalakların alevden bir bomba gibi patladığını, oradan oraya atladığını, yangının sıçramasına yol açtığını söyleyenler... Meyve ağaçlarını, yabani zeytin ağaçlarını önerenler var. Bir de kızıl çamcılar. Kızıl çamların yangına uygun şekilde evrimleştiği, çatlamak, patlamak şöyle dursun, yüksek ısı karşısında sımsıkı kapandığını, toprak dinlenip, kendini hazır ettiğinde ise filizlenmek üzere çatladığını... Doğrusunu uzmanlar bilir, elbette. Ama bu yangınların doğal olmadığına inanırken, o alanların imara açılmasından, maden ruhsatları verilmesinden çekinirken nasıl inanacağız? Ya da kime inanacağız? 

Arkadaşımın yeğeni oynarken oyuncak helikopterinin altına kova istemiş. Günlerdir denizden su dolduran helikopterleri gördüğünden olsa gerek. Bizim yüreğimize kim dökecek kovalarca suyu? İçimizdeki sıkıntıyı ne dindirecek? 

Yıllar sonra Gilmore Girls izlemeye başladık. Küçük bir kasabada, sevdiklerinle sarıp sarmalanmanın, ihtiyaçlarını gidermek için yardıma koşanların çok olmasının tatlı bir yanı var. Bir yanda bir genç kızın büyüme hikâyesi, bir yanda onu çok küçük yaşta tek başına büyüten bir kadının çevresindekilerle, özellikle de kadınlarla desteklenmesinin hikâyesi. Komik, sıcak, sevgi dolu. Tatile gitmeden tablete bolca indirmeli. Dozunda izlemek bize göre değil çünkü. 

Çarşambadan itibaren tatildeyiz. Biraz mola iyi gelecek. Denize girip çıkmak, yemeğin önüme gelmesi, gün içinde şekerleme yapmak, kitap okumak, hamakta sallanmak, kumsalda yürüyüş yapmak, şanslıysam sevdiklerime rastlamak, şanslıysam seveceklerimle tanışmak... 

Yaz bitiyor. Ağustosun yarısı yaz, yarısı güz, derler. Gurbetçiler de dönüyor bir bir. Bu akşam arkadaşlarımıza bu sezonluk veda etmek için bizde toplanacağız yemeğin ardından. Vizem bitmeden belki denk gelir ben onları ziyaret ederim. Belli mi olur. Yaşamak, hayal kurma sanatı değil mi, biraz da?





14 Ağustos 2025 Perşembe

Yas

Bugün yaslarımı anlatmak istiyorum biraz. Dile getirmek, paylaşmak, görünür kılmak, anıları canlandırmak iyi gelir diye düşündüğümden. 

Okulumla başlayayım. 

Beş yıllık ilköğretimden sonra sınavla girilen, bir yıl hazırlık sınıfı okunulan dönemde Çanakkale Anadolu Lisesi'ne girdim. Tam 38 yıl önce. Şehrin göbeğinde, ilçelerden gelen erkek öğrenciler için yatılı pansiyonu da olan bir bina. Şahane arkadaşlıkların geliştiği kendimi bütünüyle ait hissettiğim ilk ve belki de son yer. O yaşlarda başlayan arkadaşlıkların farklı bir yanı var, bilirsiniz. Çocukken tanışmak, ergenliği birlikte aşmak, birlikte büyümek, kendini tanıma yollarında yan yana durmak, Çanakkale gibi şahane bir şehirde güven içinde, neşeyle yaşamak... Yeni Türkü'nün şarkısındaki "Biz büyüdük ve kirlendi dünya". Dünya hep kirliydi ama belki de biz kordonun ötesini pek de göremiyorduk. Heterojen bir kentin iyi niyetli, çalışkan, geleceği parlak gençleriydik. Sahiden arkadaşlarım arasında yurt dışına giden, yerleşen, iyi pozisyonlara yükselen çok kişi oldu. Hepsiyle de gurur duyuyorum. Biz mezun olduktan sonra Milli Piyango İdaresi yeni bir okul binası yaptırdı. Ve okulumuz Çanakkale Milli Piyango Anadolu Lisesi adıyla şehrin tepelerinden birine yerleşti. O kordona, çarşıya beş dakika mesafedeki okul binası ise Çanakkale Fen Lisesi oldu. (Birkaç yıl önce meydan yenilenirken pansiyon binası yıkıldı ama mevzumuz bu değil.) 2011 Van Depremi'nde yaşamını yitiren 2000 mezunu Vahit Tuna isimli bir öğretmenin adı verildi sonra okuluma. LGS çıkınca da pansiyon binası olmadığı için nitelikli okul kapsamından çıkartıldı. Orta okul başarı puanına göre girilen, ismi iyi anılmayan bir okula döndü. Yetmedi, tüm liselerin isminin sonuna Anadolu Lisesi geldi. Ve bizim okul MEB'in garabetlikleri içinde kaybolup gitti, eski Çanakkale Lisesi, Çanakkale Anadolu Lisesi oluverince ismi de kalmadı. Sahi nereden mezunuz biz? Devamımızdaki okul hangisi? Bunları bilmemenin yası içindeyim. 

Yeri gelmişken bizim kültürde ölen insanların isimlerini yaşatmaya dair bir özen var. Okulların mezunların anısını yaşatma çabası benim için çok anlamlı, saygıdeğer. Ancak ben okulların isimlerinin, yerlerinin değişmesinden yana değilim. Okulun içine kurulacak nitelikli bir kütüphane, bir laboratuvara verilemez mi bu isim? Ya da bir eğitim bursuna? Çanakkale'de belediyeye ait bir Sağlıklı Yaşam Merkezi var. İsmi Şehit Kıvanç Kaşıkçı şimdi. Bazen ölümün getirdiği duygusallıkla yüzeysel olarak anıyoruz gibi geliyor. Bir merkezin ismini değiştiriyoruz, hop geçiyoruz. Depremlerde, yangınlarda, sellerde, terör saldırılarında ölen insanların yası içindeyim. Elini vicdanına koymayan insanların yaptıklarının ve yapmadıklarının cana malolmasının yası içindeyim. 

Son günlerde canım şehrimde peş peşe yaşanan orman yangınlarının yol açtığı tahribatın yası içindeyim. Binlerce futbol sahası büyüklüğünde ormanlık alan kaşla göz arasında yandı bitti kül oldu. Yuvasını bulamayan leylekler yol aydınlatma direklerinin tepesinde. Denizden döndüğüm her defasında gördüğüm yol tabelası is içinde. Evler kül ve gözyaşı altında. Tanıdığım insanların evlerine, arabalarına kadar dayandı. Kiminin evi yandı, canını zor kurtardı. Yangın müdahale merkezinin dibinde başlayan yangının çığırından çıkmasının, ağaçların, yuva olduğu cümle mahlukatın ölümünün yası içindeyim. 

Sınırlarımı bilmediğim, çizemediğim, ihtiyaçlarımı fark edemediğim, duygularımı yönetemediğim, tepkisel davranışlarla ilişkilerimin bozulduğu zamanların yası var içimde. Toplumsal normlarla belirlediğim kalıpların dışına çıkan insanlara şans vermeyişimin yası var içimde. 

Sosyal medyada geçirdiğim anlamsız saatlerin yası var içimde. O, geri döndürülemez dakikaları arkadaşlıkla, hareket ederek, sevgiyle bağlanarak geçirememenin yası var içimde. 

Üşendiğim için gitmediğim buluşmaların, çıkmadığım yolların yası var içimde. 

Bu yazı "yes yazı" ilan ettim. İl sınırları içinde tüm tekliflere evet diyorum. Tabi kendimi gözeterek, sınırlarımı, önceliklerimi bilerek, zaman, yer belirleme konusunda diyaloğu sürdürerek "Evet," diyor buluşmayı gerçekleştiriyorum. Hayrını, bereketini görürüm inşallah. 


12 Ağustos 2025 Salı

Fotoğrafın hikâyesi: 6



Çanakkale yalnızca sırtını dayamıyor çam ormanlarına. Şehrin içine de giriyor ormanlık alan, yazlıkların arasına sokuluyor, okul bahçelerinde öğrencilere gölge, oyun ve piknik alanı oluyor. Güzelyalı yandı, bitti, kül oldu. Fotoğraflara, videolara yürek dayanmıyor. Çok üzgün, kızgın ve çaresiz hissediyorum. Her felaketten sonra kurumlara olan güvenimiz azalıyor. Şartlar bizi bireysel çareler aramaya itiyor. Birey olarak hiçiz. Ancak bir araya gelince anlamlı ve güçlü eylemlerimiz. Örgütlülük ve aidiyet bizi çaresizlikten bir nebze kurtarıyor. Nereye koşacağımızı, kimlerle hareket edeceğimizi biliyoruz en azından. Dün kızımla ve arkadaşlarımla ÇOMÜ Butik'e gittik. Pırıl pırıl gençler arı gibi çalıştı. Bir çırpıda boşalttılar taşıdığımız suları. Başka da bir işe yarayamadık zaten. Arka planda lojistik destek. Hepsi bu. Evde eli kolu bağlı oturmaktan iyi geldi yine de. Geçmiş olsun Çanakkale. 

Not: Fotoğraf kızımın mezun olduğu ve yangının epeyce yaklaştığı okul bahçesinden.