Çanakkale yalnızca sırtını dayamıyor çam ormanlarına. Şehrin içine de giriyor ormanlık alan, yazlıkların arasına sokuluyor, okul bahçelerinde öğrencilere gölge, oyun ve piknik alanı oluyor. Güzelyalı yandı, bitti, kül oldu. Fotoğraflara, videolara yürek dayanmıyor. Çok üzgün, kızgın ve çaresiz hissediyorum. Her felaketten sonra kurumlara olan güvenimiz azalıyor. Şartlar bizi bireysel çareler aramaya itiyor. Birey olarak hiçiz. Ancak bir araya gelince anlamlı ve güçlü eylemlerimiz. Örgütlülük ve aidiyet bizi çaresizlikten bir nebze kurtarıyor. Nereye koşacağımızı, kimlerle hareket edeceğimizi biliyoruz en azından. Dün kızımla ve arkadaşlarımla ÇOMÜ Butik'e gittik. Pırıl pırıl gençler arı gibi çalıştı. Bir çırpıda boşalttılar taşıdığımız suları. Başka da bir işe yarayamadık zaten. Arka planda lojistik destek. Hepsi bu. Evde eli kolu bağlı oturmaktan iyi geldi yine de. Geçmiş olsun Çanakkale.
Not: Fotoğraf kızımın mezun olduğu ve yangının epeyce yaklaştığı okul bahçesinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder