Yaz bitiyor. Gece fazla gelen pijamaları, sabah balkona çıkmak için giyiyorum, yetmiyor, ince, yazlık bir hırka alıyor üzerime, ayaklarımda çoraplar. Yazma eylemini sabah saatlerinde bitirmek bana keyif veriyor. Herkes uykudayken yazmak ve bitirmek, hayattan çalmadan yaşamak demek, akşamları arkadaşlarla buluşabilmek, bir odaya kapanmadan evdekilerle zaman geçirebilmek demek. Sabah erken kalkmanın günüme hediye ettiği fazladan zamanı seviyorum. Yaz aylarında, içeri giren gün ışığı erken kalkmayı mümkün kılıyor.
Ay bitiyor. Burayı boşlamam yazmayı aksattığım anlamına gelmiyor elbette. Malum kitap yazma ayı içindeyiz. Dolu dolu yirmi dört gündür, hiç aksatmadan çoğu zaman günlük 1667 kelime hedefini de aşarak yazıyorum. Son on gündür kendiliğimden erken kalkıyorum. Balkondaki eprimiş, boyası çıkmış masanın üzerine bir örtü seriyor, balkondaki rahatsız bulduğum sandalye yerine, yemek masasının sandalyesini taşıyor ve yerime yerleşiyorum. Yazmaya başlıyorum. Çoğu zaman içimden geçenleri aktarıyorum sayfalara, sabahın sessizliğini, kuş cıvıltılarını, boğazı yararak geçen gemileri yazıyorum. Denizin, gökyüzünün rengini izliyor, kuşların ötüşlerini dinliyorum. Bunları resmedecek, bu anı yaşadığıma yakın nakledecek kadar güçlü kelimelerim olabilir mi bir gün? Bilmiyorum. Yazının yaşamı taklit ettiği bir an, bir gün, tam ismi konamayacak ama içte hissettirecek bir an... Oraya varmaya çalışıyorum, yazıyorum, kelimeleri yan yana, art arda diziyorum, beğenmiyorum, beğeniyorum. Bazen yazdıklarımı beğendiğimde, parantez açıp büyük harflerle buraya dikkat, öyküleşebilir notları alıyorum ve unutuyorum yazdıklarımı. Bahçıvanlıkla yazarlığı çok benzeştiriyorum. Bahçeden yabani otları söktüğüm her defasında, yazı defterlerinin içinden ayıklama yapmaya zaman ayırmanın önemini kavrıyorum. Bu sonbahar okullar açıldığında, bunu yapabilmeyi umuyorum. Eski defterleri açmayı, okumayı, içlerinden işe yarar parçalarla buluşmayı, onlara ses vermeyi, ete, kemiğe bürünmeleri için emek vermeyi. Bazen günün birinde yalnızca yazarak ve yaşayarak geçireceğim günlerin hayalini kuruyorum. Bu ülkede emekli olmak için biçilen sürenin uzamasına hayıflanıyor, en azından yaşamda keyif aldığım bir uğraşı günlük hayatıma almış, içine sığdırmış olmanın mutluluğunu yaşıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder