Yıkım bitti. Hafriyat kalktı. Garip bir çağda yaşıyoruz. Dünya üstündeki insan yapımı nesnelerin tüm canlıların ağırlığını aştığı, her birimiz için her hafta kilomuzca nesne üretilen bir çağda. Hafriyatın ne kadarı dönüşüyor, yeniden kullanılıyor bilmiyorum. Yıkılan her bina çöp gibi gözden ırak bir yere yığılıyor belki de...
Yapı yükselene kadar önümüz bir süre daha açık, ev içi aydınlık ve ışıklı kalacak... Merkezdeki evler gözün boşluk ihtiyacını gideremiyor. Yine de şanslıyız askeriyeye zimmetli üç, beş servinin üzerine kuşlar konup kalkıyor hâlâ. Yine de gökyüzüne doğru ucu açılmış kalem gibi yükselmesin daha fazla diye düşünmeden duramıyorum. Bodur meyve ağaçları tercih edelim apartman aralarında. Her yere çam, servi kondurmak yerine. Sokaktaki çocuğun, kuşun, arının ağzı tatlansın diye. Bu da böyle bir temenni işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder