Gelibolu Savaşları'nın 100. yılı münasebetiyle Çanakkale pek çok sergi ve etkinliğe ev sahipliği yapıyor. Bunlardan birisi de Burası Sakin Karşı Kıyıda Cephe Var isimli kartpostal sergisi idi. Şubat ayında Madam Keti Evi'nde düzenlenen sergiyi iki kez gezdim. İlkinde yanımda kâğıt, kalem ya da bir fotoğraf makinesi yoktu. İşten eve dönerken, öylesine girdim sergiye, meraktan, boşluktan en çok da haftanın altı günü işten koşar adım eve dönmenin sebep olduğu iç sıkıntısından, "kendime ait bir zaman dilimi ve yer" oluşturma ihtiyacından.
Sergi, Gelibolu Cephesi'nde savaşan Fransız askerlerin dinlenme bölgesi olarak konuşlandıkları Bozcaada'dan Fransa'daki ailelerine gönderdikleri kartpostallardan oluşuyor. Bozcaada Yerel Tarih Müzesi kurucusu Hakan Gürüney'in yıllar içinde sahaflardan topladığı kartpostallar beni çok etkiledi. Evine ulaşamamış, bu topraklarda kalmış emanet cümleler. Sergiyi yeniden gezdiğim zaman hepsini tek tek kaydettim. Bir mektup öykü yazacaktım ve bu cümleleri içine yerleştirecektim. Sahipsiz kalmayacaklardı daha fazla, unutulmayacaklardı. En kısa sürede yazdığım öykü oldu, Mevsim Kadar Sıcak Öpücükler. Bir yapbozu tamamlar gibi metne yedirdim cümleleri. Sadece iki yerde çoğul olan yüklemi, metnin bütünlüğüne uyması açısından tekile çevirdim. Sarnıç Öykü'ye yolladım sonra. Neslihan Önderoğlu'ndan metnin yayımlanacaklar listesine alındığını haber aldığımda dünyalar benim oldu. İçim içime sığmadı. Hangi sayıda yer alabileceğini hesapladım. Temmuz, Eylül... Bozcaada'da okuma hayalleri kurdum. Ada vapurunda, belki Polente burnunda bir daha. Olmadı, Sarnıç Öykü kapandı.
Öyküm şimdi Parşömen Sanal Fanzin'de. İyi ki web fanzinler var. Daha çok okura, daha hızlı ve süresiz ulaşma imkânı tanıyor. Onur Çalı'ya teşekkürlerimle...
Öyküyü okumak isteyen şöyle buyursun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder