Unutamam, alışamam, yapamam zannedersin. Bacaklarına dolanan, yüreğine sıkışan korku durdurur seni. Donakalırsın.
Adım atmak iyi gelir böyle anlarda. Bir adım, bir adım daha, yavaş yavaş uzaklaşırsın. Her zaman dilediğin hızda gidemezsin. Masaldaki gibi olur bazen. Bir arpa boyudur aldığın yol. Ama o arpa tanesinin içine neler sığmaz ki... Deneyimin ta kendisi yatar orada, en önemli, en kıymetli.
Seni durdurmak isteyen, burun kıvıran, yapamayacağını zanneden herkese nanik yapma zamanı. Ayağa kalk ve en sevdiğin işe koyul. Yaz, çiz, boz, oyna. Yalnızca bir dokunun peşine düş. Onu öyle bir anlat ki, kelimelerle, okuyan parmak uçlarında hissetsin. Karşındaki manzarayı öyle bir anlat ki okur omzunun ardından seninle birlikte baksın oraya. Koku olsun kelimeler, coşku olsun, sayfalardan çıksın, öbek öbek taşsın. Ah, desin, okuyan. İşte, yazma coşkusu, bu. Ellerinden bırakıp kalemi, kâğıda davransınlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder