Bilmek isteyen yola çıkar.
Şefkatli Anne Günlükleri'ni yazmak, ebeveynlik amaçlarımı, önceliklerimi belirlememe, düşüncelerimin ve eylemlerimin farkına varmamı sağlıyordu. Sura Hart alıntıları bitince, sanki ters yönde yürümeye başlamışım gibi bir düşünce gelip çöreklendi içime. Yeniden konu üzerine düşünmek, yazı yoluyla düşüncelerimi tasnif etmek, eylemlerimin farkına varmak istedim. İşbu sebeple www.nonviolentcommunication.com sitesinde ücretsiz yayımlanan haftalık ipuçlarının rehberliğinde yeni bir günlüğe başlıyorum.
İpuçlarının çevirisi bana ait.
Şefkatli Ebeveyn İpuçları
Çocuklar size kendi küçük hâlinizi hatırlama fırsatı verir.
Çocuk olduğunuzu ve ebeveynlerinizden biriyle üzücü bir şey yaşadığınızı hatırlayabiliyor musunuz? Ebeveyniniz ne yapsın istemiştiniz? Olanları çocuğunuzun bakış açısından görebiliyor ve duyabiliyor musunuz?
Haftanın mindful alıştırması
Dildeki küçücük bir değişim çocuğunuz üzerinde çok derin etki sağlayabilir.
Duygu kelimeleri dağarcığınızı arttırmaya devam edin. Olayların yaşamınız üzerindeki etkisini, çocuğunuzla olan etkileşimini ve onunla olan bağlantınızı izleyin.
Ben ne düşünüyorum?
Çocuklu Türk ailelerin çok olduğu yerlerdeki kakafoni kadar beni rahatsız eden az şey var şu hayatta. Çocuklar oynarken, kendi halinde hareket ederken ebeveyn birdenbire bir tehlike sezer ve bağırmaya başlar ("Oraya tırmanma, koşma, ezileceksin, düşeceksin"), çocuğu kolundan çekiştirir, azarlar, bazen daha da ileri gider pataklar. Çocuğun güvenliğiyle ilgili endişelenmiştir ama çocuğa sezdirdiği en son şey de budur.
Kendimi o çocuğun yerine koyduğumda hissettiğim şey şaşkınlık, hayal kırıklığı, utanç, üzüntü... Aklımda cevabını bulamadığım o soru: "Ne güzel oynuyordum şimdi ne oldu da annem/babam/vb. bana bağırdı?"
Denizle nasıl paylaşıyorum?
Çocuğun başına bir şey gelebileceği kaygısıyla ansızın bağırmak, müdahalede bulunmak düşünmeden yapılan, ani bir refleks.. Bu refleksi gösterdik diyelim. Ardından hissettiğimiz kaygıyı, endişeyi çocuğa aktarmamız, maksadı aşan bir tepki verdiysek bunu telafi etmemiz gerekiyor.
Bu yapıldığında, çocuk içinde bulunduğu deneyim üzerine düşünme ve kendini ifade etme olanağı buluyor. Kendisi için neyin tehlike arz ettiğini, neyin etmediği üzerinden çok daha verimli ve ileriye dönük kararlar alabileceğimiz sohbet ortamı doğuyor.
Örneğin geçtiğimiz yıllarda bir tatilde kalabalık yüzünden Deniz ve Çağlar'ı kısa süreliğine gözden kaçırdım. Yanımda telefon ya da çantam yoktu. Sokak sokak aramak yerine akşam yemeği için belirlediğimiz restorana doğru gitmeye karar verdim. Ve yolda karşılaştık. Aklın yolu bir.
Bu deneyim bize hayvanat bahçesi, lunapark gibi kalabalık yerlere girmeden önce kendi aramızda bir buluşma noktası belirleme fikri verdi.Bu sayede Denizle konu üzerine sohbet etme olanağı da bulduk.
Deniz'in geri bildirimi ne?
Ben duygu ve ihtiyaçlarıma odaklanıp dillendirdikçe Deniz de kendininkileri belirlemeyi ve ifade etmeyi öğreniyor. Çocuksu şikâyetlerin ve sızlanmaların yerini somut ricalar alıyor. Bu sayede çocuk parkı, deniz kenarı, dışarıda yemek, kutlama gibi etkinlikler sakin ve doyumlu geçiyor.
Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
Kişisel sınırlarını belirlemek, korumak ve hayır demek... Deniz'e öğretmek istediğim bir diğer temel konu da bu.
Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Her yeni günlüğe başlarken bu ipucunun benim hayatımda karşılığı var mı diye soruyorum kendime. Çok da sıkı bağlar kuramıyorum. Sonra fark ediyorum ki çok küçük söz ya da davranış değişimlerinden bahsediyoruz aslında. Bunları doğal bir şekilde kendi gündelik hayatımıza sokmanın yollarını arıyoruz. Konuya olan ilgim, hevesim devam ettiği için, çaba gösterdiğim için kendimi takdir ediyorum.
Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.
İpuçlarının çevirisi bana ait.
Şefkatli Ebeveyn İpuçları
Çocuklar size kendi küçük hâlinizi hatırlama fırsatı verir.
Çocuk olduğunuzu ve ebeveynlerinizden biriyle üzücü bir şey yaşadığınızı hatırlayabiliyor musunuz? Ebeveyniniz ne yapsın istemiştiniz? Olanları çocuğunuzun bakış açısından görebiliyor ve duyabiliyor musunuz?
Haftanın mindful alıştırması
Dildeki küçücük bir değişim çocuğunuz üzerinde çok derin etki sağlayabilir.
Duygu kelimeleri dağarcığınızı arttırmaya devam edin. Olayların yaşamınız üzerindeki etkisini, çocuğunuzla olan etkileşimini ve onunla olan bağlantınızı izleyin.
Ben ne düşünüyorum?
Çocuklu Türk ailelerin çok olduğu yerlerdeki kakafoni kadar beni rahatsız eden az şey var şu hayatta. Çocuklar oynarken, kendi halinde hareket ederken ebeveyn birdenbire bir tehlike sezer ve bağırmaya başlar ("Oraya tırmanma, koşma, ezileceksin, düşeceksin"), çocuğu kolundan çekiştirir, azarlar, bazen daha da ileri gider pataklar. Çocuğun güvenliğiyle ilgili endişelenmiştir ama çocuğa sezdirdiği en son şey de budur.
Kendimi o çocuğun yerine koyduğumda hissettiğim şey şaşkınlık, hayal kırıklığı, utanç, üzüntü... Aklımda cevabını bulamadığım o soru: "Ne güzel oynuyordum şimdi ne oldu da annem/babam/vb. bana bağırdı?"
Denizle nasıl paylaşıyorum?
Çocuğun başına bir şey gelebileceği kaygısıyla ansızın bağırmak, müdahalede bulunmak düşünmeden yapılan, ani bir refleks.. Bu refleksi gösterdik diyelim. Ardından hissettiğimiz kaygıyı, endişeyi çocuğa aktarmamız, maksadı aşan bir tepki verdiysek bunu telafi etmemiz gerekiyor.
Bu yapıldığında, çocuk içinde bulunduğu deneyim üzerine düşünme ve kendini ifade etme olanağı buluyor. Kendisi için neyin tehlike arz ettiğini, neyin etmediği üzerinden çok daha verimli ve ileriye dönük kararlar alabileceğimiz sohbet ortamı doğuyor.
Örneğin geçtiğimiz yıllarda bir tatilde kalabalık yüzünden Deniz ve Çağlar'ı kısa süreliğine gözden kaçırdım. Yanımda telefon ya da çantam yoktu. Sokak sokak aramak yerine akşam yemeği için belirlediğimiz restorana doğru gitmeye karar verdim. Ve yolda karşılaştık. Aklın yolu bir.
Bu deneyim bize hayvanat bahçesi, lunapark gibi kalabalık yerlere girmeden önce kendi aramızda bir buluşma noktası belirleme fikri verdi.Bu sayede Denizle konu üzerine sohbet etme olanağı da bulduk.
Deniz'in geri bildirimi ne?
Ben duygu ve ihtiyaçlarıma odaklanıp dillendirdikçe Deniz de kendininkileri belirlemeyi ve ifade etmeyi öğreniyor. Çocuksu şikâyetlerin ve sızlanmaların yerini somut ricalar alıyor. Bu sayede çocuk parkı, deniz kenarı, dışarıda yemek, kutlama gibi etkinlikler sakin ve doyumlu geçiyor.
Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
Kişisel sınırlarını belirlemek, korumak ve hayır demek... Deniz'e öğretmek istediğim bir diğer temel konu da bu.
Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Her yeni günlüğe başlarken bu ipucunun benim hayatımda karşılığı var mı diye soruyorum kendime. Çok da sıkı bağlar kuramıyorum. Sonra fark ediyorum ki çok küçük söz ya da davranış değişimlerinden bahsediyoruz aslında. Bunları doğal bir şekilde kendi gündelik hayatımıza sokmanın yollarını arıyoruz. Konuya olan ilgim, hevesim devam ettiği için, çaba gösterdiğim için kendimi takdir ediyorum.
Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder