Bilmek isteyen yola çıkar.
Şefkatli Anne Günlükleri'ni yazmak, ebeveynlik amaçlarımı, önceliklerimi belirlememe, düşüncelerimin ve eylemlerimin farkına varmamı sağlıyordu. Sura Hart alıntıları bitince, sanki ters yönde yürümeye başlamışım gibi bir düşünce gelip çöreklendi içime. Yeniden konu üzerine düşünmek, yazı yoluyla düşüncelerimi tasnif etmek, eylemlerimin farkına varmak istedim. İşbu sebeple www.nonviolentcommunication.com sitesinde ücretsiz yayımlanan haftalık ipuçlarının rehberliğinde yeni bir günlüğe başlıyorum.
İpuçlarının çevirisi bana ait.
Şefkatli Ebeveyn İpuçları
Kıymetli zamanınızı neyin yürümediğini göstererek harcamak çocukla ilişkide yaygın bir durumdur ve çoğunlukla hem sizde hem onda hayal kırıklığı, kaygı ve cesaret kaybına yol açar.
Bu hafta neyin yürüdüğünü, iyi gittiğini fark etmeye başlayın. Her gün başarılarınızın birkaçını kutlama alışkanlığı kazanın. Çocuğunuz eninde sonunda eğlenceye katılmak isteyecektir.
Ben ne düşünüyorum?
Bu yalnızca çocukla sürdürdüğümüz ilişkiye dair bir mesele değil bence. Çoğu zaman, çoğumuz hayatında yanlış ve eksik gidenlerin sesini daha gür duyuyor diye tahmin ediyorum. Takdir etmek ve şükran duymak, bunu gündelik hayatın her ânına eklemlemek hayat kalitemizi nasıl da artırır halbuki.
Deniz'le nasıl paylaşıyorum?
Sabah biraz geç çıktık evden. Otoparka girdiğimde çıkışım tamamen engellenmese de sabah sabah epey manevra yapmam gerekeceğini gördüm. Ya da rampayı geri çıkarak sokağa dik ve hızlı bir çıkış yapmalıydım. Kısacık bir tereddüt ânından sonra "Yürüyelim," dedim Deniz'e. O dünden razıymış. Hemen hızlandı. Yokuş aşağı saldık kendimizi. Elimi bu sezon ilk kez giydiğim montumun cebine soktuğumda teşekkür nesnesi olarak kullandığım tespih tanesini andıran minik kozalağa değdi parmak uçlarım. "Bak ne buldum?" dedim neşeyle. Ve adet olduğu üzere üç teşekkürümü sıraladım.
Dün akşam işten geldiğimde hazır bulduğum yemekler için baboşa
Yatağına girip sokulduğum ve sarıldığım için Deniz'e
Hikâyelerimi değerlendirip düşüncelerini benimle paylaşan arkadaşıma
Bu teşekkürleri formata çevirmeye çalışayım:
Toplumsal cinsiyet eşitliği konusunda kızıma doğru rol model sunan bir babası olduğu için şanslıyım.
Kızımla aynı çatı altında sağlıklı, huzurlu yaşayabildiğim, onun ihtiyaçlarını karşılayabildiğim için şanslıyım.
Hayallerimi, isteklerimi gerçekleştirirken beni destekleyen arkadaşlarım olduğu için şanslıyım.
Deniz'in geri bildirimi ne?
İpucunda öngörüldüğü üzere Deniz oyunun çağrısını aldı -evveliyatı dolayısıyla aşinalığı vardı_ ve eğlenceye katıldı. İşte onun teşekkürleri:
Arabayı oraya park ettiği için kırmızı arabaya (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Benimle 13 kez bilye oynadığı için baboşa (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Ayaklarımı sıcak tuttuğu için botlarıma (mevsim koşullarına uygun giyinme, korunma ihtiyacı)
Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
İhtiyaçlarımız karşılandığı sürece kendimizi çok daha mutlu, huzurlu ve güvenli hissediyoruz. Dünyada en temel ihtiyaçları karşılanmayan, savaş, açlık, işsizlik nedeniyle göç eden yüz binlerce çocuk olduğunu düşününce sahip olduklarımız için şükretmemiz, minnet duymamız gereği ortada. Bu alışkanlığı, çocuğa yersiz kapris yaptığını düşündüğümüz zamanlarda "Asla tatmin olmuyorsun!" diye çıkışarak, "Dünyada ne kadar aç çocuk var biliyor musun?" diye dırdırlanarak vermemiz mümkün değil. Sahip olduklarına teşekkür etmeyi, kıymet vermeyi bizim davranışlarımızdan öğrenecek. O yüzden gündelik ıstırabın içine hapsolmayı bırakıp Polyannacılık oynamayı, bardağın dolu tarafını görebilmeyi öğrenmek lazım. Buna sahip değilsek de spor yapar gibi, bir dil öğrenir gibi üzerine çalışabilir ve geliştirebiliriz.
Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Merak etme, üzerine düşünme, yeni fikirler geliştirme ve uygulamaya devam etme hâllerimden memnunum.
Şefkatli Ebeveyn İpuçları
Kıymetli zamanınızı neyin yürümediğini göstererek harcamak çocukla ilişkide yaygın bir durumdur ve çoğunlukla hem sizde hem onda hayal kırıklığı, kaygı ve cesaret kaybına yol açar.
Bu hafta neyin yürüdüğünü, iyi gittiğini fark etmeye başlayın. Her gün başarılarınızın birkaçını kutlama alışkanlığı kazanın. Çocuğunuz eninde sonunda eğlenceye katılmak isteyecektir.
Ben ne düşünüyorum?
Bu yalnızca çocukla sürdürdüğümüz ilişkiye dair bir mesele değil bence. Çoğu zaman, çoğumuz hayatında yanlış ve eksik gidenlerin sesini daha gür duyuyor diye tahmin ediyorum. Takdir etmek ve şükran duymak, bunu gündelik hayatın her ânına eklemlemek hayat kalitemizi nasıl da artırır halbuki.
Deniz'le nasıl paylaşıyorum?
Sabah biraz geç çıktık evden. Otoparka girdiğimde çıkışım tamamen engellenmese de sabah sabah epey manevra yapmam gerekeceğini gördüm. Ya da rampayı geri çıkarak sokağa dik ve hızlı bir çıkış yapmalıydım. Kısacık bir tereddüt ânından sonra "Yürüyelim," dedim Deniz'e. O dünden razıymış. Hemen hızlandı. Yokuş aşağı saldık kendimizi. Elimi bu sezon ilk kez giydiğim montumun cebine soktuğumda teşekkür nesnesi olarak kullandığım tespih tanesini andıran minik kozalağa değdi parmak uçlarım. "Bak ne buldum?" dedim neşeyle. Ve adet olduğu üzere üç teşekkürümü sıraladım.
Dün akşam işten geldiğimde hazır bulduğum yemekler için baboşa
Yatağına girip sokulduğum ve sarıldığım için Deniz'e
Hikâyelerimi değerlendirip düşüncelerini benimle paylaşan arkadaşıma
Bu teşekkürleri formata çevirmeye çalışayım:
Toplumsal cinsiyet eşitliği konusunda kızıma doğru rol model sunan bir babası olduğu için şanslıyım.
Kızımla aynı çatı altında sağlıklı, huzurlu yaşayabildiğim, onun ihtiyaçlarını karşılayabildiğim için şanslıyım.
Hayallerimi, isteklerimi gerçekleştirirken beni destekleyen arkadaşlarım olduğu için şanslıyım.
Deniz'in geri bildirimi ne?
İpucunda öngörüldüğü üzere Deniz oyunun çağrısını aldı -evveliyatı dolayısıyla aşinalığı vardı_ ve eğlenceye katıldı. İşte onun teşekkürleri:
Arabayı oraya park ettiği için kırmızı arabaya (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Benimle 13 kez bilye oynadığı için baboşa (oyun ve eğlence ihtiyacı)
Ayaklarımı sıcak tuttuğu için botlarıma (mevsim koşullarına uygun giyinme, korunma ihtiyacı)
Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
İhtiyaçlarımız karşılandığı sürece kendimizi çok daha mutlu, huzurlu ve güvenli hissediyoruz. Dünyada en temel ihtiyaçları karşılanmayan, savaş, açlık, işsizlik nedeniyle göç eden yüz binlerce çocuk olduğunu düşününce sahip olduklarımız için şükretmemiz, minnet duymamız gereği ortada. Bu alışkanlığı, çocuğa yersiz kapris yaptığını düşündüğümüz zamanlarda "Asla tatmin olmuyorsun!" diye çıkışarak, "Dünyada ne kadar aç çocuk var biliyor musun?" diye dırdırlanarak vermemiz mümkün değil. Sahip olduklarına teşekkür etmeyi, kıymet vermeyi bizim davranışlarımızdan öğrenecek. O yüzden gündelik ıstırabın içine hapsolmayı bırakıp Polyannacılık oynamayı, bardağın dolu tarafını görebilmeyi öğrenmek lazım. Buna sahip değilsek de spor yapar gibi, bir dil öğrenir gibi üzerine çalışabilir ve geliştirebiliriz.
Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Merak etme, üzerine düşünme, yeni fikirler geliştirme ve uygulamaya devam etme hâllerimden memnunum.
Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder