Bilmek isteyen yola çıkar.
Şefkatli Anne Günlükleri'ni yazmak, ebeveynlik amaçlarımı, önceliklerimi belirlememe, düşüncelerimin ve eylemlerimin farkına varmamı sağlıyordu. Sura Hart alıntıları bitince, sanki ters yönde yürümeye başlamışım gibi bir düşünce gelip çöreklendi içime. Yeniden konu üzerine düşünmek, yazı yoluyla düşüncelerimi tasnif etmek, eylemlerimin farkına varmak istedim. İşbu sebeple www.nonviolentcommunication.com sitesinde ücretsiz yayımlanan haftalık ipuçlarının rehberliğinde yeni bir günlüğe başlıyorum.
İpuçlarının çevirisi bana ait.
Şefkatli Ebeveyn İpuçları:
Herhangi bir anda ne gelirse gelsin başa çıkabilirsiniz!
Bu sahip olduğunuz bir beceridir; şayet kendinizin ve çocuğunuzun neye ihtiyaç duyduğunuzu belirleyebiliyorsanız ve her iki ihtiyacı eşit derecede gözetebiliyorsanız.
Haftanın mindful alıştırması:
Bu hafta hem kendi hem çocuğunuzun ihtiyacını eşit derecede gözetin ve problemi her iki tarafın ihtiyaçlarını çözecek şekilde birlikte çözün.
Ben ne düşünüyorum?
İş yerinde çalışan sayımız arttı. Soyunma odasındaki dolap sayısı yetersiz ve fakat yeni dolap koymak için yerimiz yok. En uygun yer, mutfakta daha önce kitaplığın durduğu alandı. Sipariş verilmişti. Beklenen dolap bugün öğle saatlerinde geldi. Deniz öğle yemeği için geldiğinde montaj devam ediyordu. Masanın üzeri mesleki dergiler, kitaplar, kataloglarla doluydu. Kitaplığın önündeki küçük girintide kendisine yer bulan oyuncak sepeti de ortalıktaydı. Bu değişiklik Deniz'in canını sıktı ve ağlayarak yanıma geldi.
Deniz'le nasıl paylaşıyorum?
Çocuklar, içlerinde çatışmaya yol açan olaylarda, karşılanmayan ihtiyaçlarını tek başına bulma ve dile getirme konusunda yetersiz kalabiliyor ve bir nesneye, duruma takılabiliyor. Deniz de ahşap kartal maketine yer olmadığı, onun kırılacağı üzerinden yansıtma yaptı nitekim. Oysa temel sıkıntı eşit gözetilmek, onun ihtiyaçlarının da önemsenmesi idi. Bu değişimin, onun düzenini bozduğu, iş yerindeki alanını yitirdiği, okul çıkışı işe gelmek yerine eve gitmenin çok daha konforlu olduğu gibi pek çok düşünce (hepsi birer tahmin elbette) içinde hızla dönüp duruyordu. Bu hortuma kapılmak ve/ya teselli etmek yerine düşüncelerini tahmin etmeye çalıştım. "Sen de bizim gibi kendine ait bir dolap mı istiyorsun? Kişisel eşyalarını koymak için yeterli alanın olmadığını mı düşünüyorsun?" vb. tahminleri sıraladım. Bu tahminleri duymak onu hemen rahatlatmasa da yavaşlatıyor, doğruluyor ya da düzeltiyor ve her koşulda düşüncelerini aktarmaya, duygularını belirlemeye başlıyor. Bunlar netleşince üzerinde uzlaşacak yeni bir strateji geliştirmek de kolaylaşıyor.
Deniz'in geri bildirimi ne?
Sakinleşince seçenekleri gözden geçirdik. Yeni ve ikimizin de içine sinen strateji belirledik. Mutlu son! (Bir sonraki çatışmaya kadar)
Sonrasıyla ilgili ne düşünüyorum?
Yeterince iyi anne olmak benim için makul bir ufuk çizgisi. Bunun için ara ara günlükleri okumak, önerileri hatırlamak, kaotik anlara dair eylem planları tasarlamak işe yarayacaktır. Bu da yapılacaklar listesine eklensin.
Kendimi nasıl değerlendiriyorum?
Bu tür duygu yoğun, karmaşa anlarında, sabırsız, yorgun ya da tahammülsüz olduğumda Deniz'in yere bıraktığı eldiveni alıp giyebiliyorum. O zaman sakinleştirici otorite olmayı başaramıyorum. İşler pek de yolunda gitmiyor. Bugün gitti! Çünkü haftanın mindful alıştırması aklımdaydı. Ebeveynlik niyetimi aklımda tutmak, onunla uyumlu davranmak bolca antrenman yapmayı gerektiriyor. Bugün yapabildiğim için kendimden hayli hoşnutum şu an. Ve fakat kitaplığı eve götürmek, ablamın evinden kullanmadığı rafları almak ve duvara monte etmek, kitapları yerleştirmek gibi yığınla iş bizi bekliyor. İmdat!
Eski günlüklere aşağıdaki bağlantılardan ulaşabilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder